Skírnir - 01.01.1881, Side 42

FRAKKLAND.
42
verjar gleyma, aS sú öld er horfin og kemur líkast aldri aptur,
þegar einn maSur kvaddi upp þjóSina og bleypti henni af sta?> til
hervirkja.o J>aí væru margir mætir og merkir menn á Frakk-
landi, og Gambetta væri í þeirra tölu, en nú og hje?an í frá
yrbi enginn svo mikils um kominn, aS franska þjóöin færi í styrjöld
að hans ráSi og eigi sjálfrar sin. — Bæ8i Grévy og Freycinet
' (stjórnarforsetinn, sem þá var) ferTmSust um landið í ágústmánuSi,
og gerSu sjer sem mesta far um aS sannfæra menn uin friíarhug
stjórnarinnar, og virtu allir þaS svo, sem þeir hef&u viljaS mæla
á móti ræSu Gambettu til aS stilla þjóstinn og eySa tortryggninni
á þýzkalandi. þaS blaS, sem Gambettu er helzt eignaS og hans
flokki (»République frawjaise«) kvaS þjóöverjum sæmra aB minnast
alls þess, sem ritaS væri og talaS til Frakklands á þýzkalandi,
og það á þingunum sjálfum. J>a8 væri komiE þar í vana, a8
gera Frökkum gersakir og væna þá um ófriðarráð, þegar stjórn-
skörungarnir vildu gera þingmenn þjóöverja fúsari til herkostn-
aSar og varnarframlaga. En þetta fjell allt niBur og þjó7>verjum
varð hughægra undir eins og Barthélerny St. Hilaire hafbi tekiS
vift stjórn utanríkismálanna. Hann er ekki a8 eins mesti fri8ar-
vinur, en sem ætla má af brjefi hans umBismarck og hans stjórn-
vizku og skörungskap, til ritstjóra þýzka tímaritsins «Deutsche
Revue«. þá heldur hann, a8 Bismarck hafi ekkert heldur enn
festing friSarins í Evrópu fyrir stafni. þetta þykjast nú fleiri
vita, en þeim dylst þá ekki heldur, a8 Bism. hljóti a8 vilja halda
ni8ri óróaseggjunum — og til ófriðarins telur harin enga vísari
enn einmitt Frakka. í þeim flokki þjóövaldssinna, sem standa
Gambettu næst ('Union répuhlicaineu — þjó&veldissambandiB) eru
margir, sem kjósa Frakklandi einur8armeiri frammistö8u, þar
sem um útlend mál ræSir. Af slíkra manna hug var þa8 mælt,
sem stóÖ í haust í blaðinu Journal des Déhats. J>ar var sýnt
fram á, aÖ Frakklandi væri meiri hætta búin af afskiptaleysinu enn
tilhlutan sinni til útlendra mála, og svo um »austræna máliö« aö
oröi komizt: »Ef vjer látum þetta mál ver&a út kljáö án vorrar
tilhlutunar e8a í gegn því, sem vjer mundum kjósa, ef vjer
vanhirðura rjettindi sjálfra vor og vina vorra, ef vjer komum þar
hvergi nærri, sem vjer áöur höfum náö mestu a8 rá8a, en lofum