Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 7

103
efrnð úr Platóns kenníngu uin uppruna lieímsins,
og- bera inig að sjá uni að ineíníngin verði ó-
brjáluð.
Frumefnið er, segir jiessi lieimspekíngur,
eýlíl't eínsog guð. I öndverðu lá það í óttalegum
umbrotuin, og geýmdi í ser undirrót alls hins illa.
Partarnir Jeítuðust við að sameínast, enn gagnstæð
ogskaðvæn öbl lirunduþeíin jafuan í sundur. Frum-
efnið gat íklæðst allskonar mindum, enn aungri
þeírra gat það lialdið. Skelfíng og misklíð sveým-
uðu án afláts yfir þess bylgjum.
Guð, sá endalausi og góði, liafði frá eýlífð
ákvarðað, að skapa heúninn eptir þeírri mind, sem
sífeldt stóð fyrir lians auguin; sú mind var óum-
breítanleg, ósköpuð og fullkomin, Hugsjón guðs
líktist hugsjón þess smiðs, sem reísir úr steínum
fagurt hús. Jiessi veröld var guðs liugarveröld.
Sýnilegi heíinurinn er hennar eptinnind, og afþví
sú æðsta vera hugsar ekkert annað, enn það sein er
í raun og veru , J>á má so að orði kveða, að guð
skapaði heíminn áður enn hami gjördi liaun sýni-
legan.
J>egar tími hius mikla verks var kominn, bauð
guð frumefninu, og jafnskjótt varð það snortið af
nýrri og ókunnugri hræríngu, sem dreífðist út í
alla þess parta. Aður voru jiartarnir sundurskild-
ir af fullkomnum ljandskap, enn nú flýttu þeír
ser að sameínast og faðmast og samteíngjast hvur
við annan. þá skeín eldurinn í myrkrinu ið fyrsta
sinn, og loptið greíndist að frá jörð og vatni. Af