Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 64

160
sæmiiega vært, nema hvað mig dreymdi kellínguna,
cg þótti hún vera að ógna mer.
Lítið varð til tíðinda á ferðinni, enn því lengur
sem eg gekk, þess hræddari varð eg að hugsa um
kellínguna og litla seppann ; eg þóttist vita að hann
yrði að deýa úr húngri, fyrst ég hefði yíirgefið liann;
í skógnum liélt eg opt að kellíngin mundi mæta
mér allt í eínu. Sona fór ég leíðar minnar með
gráti og stunum; hvurt sinn sem ég livíldi mig og
setti búrið niður, saung fuglinn undarlegu vísuna,
og þá stóð vakandi fyrir mér heímkynnið initt fagra
sem veriðhafði. Eínsog mannieg náttúra er gleým-
in þótti mér nú fyrri ferðin mín, þegar ég var
barn, ekki hafa verið eíns hriggileg og þessi, og
óskaði ég væri aptur komin í sörnu kríngumstæður.
Eg var búin að selja nokkuð af gimsteínunum,
og kom nú að þorpi nokkru eptir margra daga
gaungu. Undireíns og ég gekk inn í þorpið brá
mér undarlega við; ég varð hrædd og vissi ekki af
hvurju; enn rétt á eptir ránkaði ég við mér, því það
var sama þorpið sem ég var borin í. Hvað ég varð
frá mér numin I livurnin tárin runnu niður eptir kinn-
unurn á mér af ótal undarlegum endunninníngum!
Mart var orðið umbreítt; þar voru komin upp ný
hús, önnur sein höfðu verið bygð þegar ég var þar
voru nú orðin fornfáleg; líka urðu fyrir mér bruna-
tóttir; allt var miklu minna og þreýngra enn ég
átti von á. Ovenju hlakkaði ég til, að sjá aptur
foreldra mína eptir so mörg ár. Ég fann húskofann;
þröskuldurinn og hríngurinn í hurðinni voru allt-