Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 68

J64
Berta var veík og gat ekki komið tii morgun-
verðar; það leít so út, að Valtari gæfi sig lítið að
því, og skildist við riddarann heldur þurlega. Egg-
ert skildi ekki neítt í Jtessu háttalagi; hann gekk
inn til konu sinnar, hún var altekin, og sagðist
halda að frásagan um nóttina mundi liafa gengið
sona nærri ser.
Upp frá þessu kvöldi kom Valtari skjaldan í
kastalann tii vinar síns, og J)á skjaldan hann kom,
talaði hann eínhvurja markleýsu og stóð ekki við.
Eggert hafði mestu kvöl af þessu háttalagi;
hann lét að sönnu ekki bera á því við Bertu og
Valtara, enn J)ó gat hvur maður á honum sjeð,
hvað honum var órótt niðri fyrir.
Veíkindi Bertu voru alltaf að verða ískyggi-
legri; læknirinn hristi höfuðið, roðinn var horfinn
af kinnum hennar, og augun urðu hvassari og
hvassari. — Eínn morgun lét hún kalla á manninn
sinn inn að rúmi sínu, enn þjónustú-meýarnar urðu
að fara út.
Hjartað mitt, sagði Berta, ég verð að segja
J)ér nokkuð, sem nærri er húið að svipta mig vitinu
og hefir tekið af mér heílsuna, so lítilfjörlegt sem
J>að sýnist vera. •— J»ú munt muna til, að hvað
opt sem ég sagði söguna mína, gat mér ekki með
neínu inóti dottið í hug nafnið á litla hundinum,
sem ég var so lengi saman við. Hérna um kvöldið
datt J)að uppúr Valtara um leíð og hann bauð mér
góðar nætur: mér er sem ég sjái yður, þegar J)ér
voruð að gefa honum litla Strómi. Er J)etta tilvil-