Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 69

165
jun? lietir hann getið ser til nafnsius, eða lietir
hann nefnt Jjað viljandi? og hvurnin er J)á J)essi
maður riðinn við forlög mín? Stundum hefir mer
komið til hugar, að ðg væri að íminda mer J)essa
tilviljun, enn J)að er víst, mikils til of víst. j»að
kom yfir mig dauðans ótti, J)egar ókunnugur maður
riíjaði J)að sona upp fyrir mðr. — Hvurnig lízt
J)er á Eggert?
Eggert horfði á konu sína sjúka, og sár-
kenndi í brjóst um hana; hann Jiagði og hugsaði
sig um, sagði síðan eítthvað henni til liugguuar
og gekk í burt og inní afskekkta stofu; J)ar gekk
hann um gólf öldúngis sturlaður. Valtari hafði í
mörg ár verið sá eíni maður, sem liann hafði af-
skipti af, og j)ó var hann nú sá eíni maður í ver-
öldinni, sem honuin var til ángurs og kvalar að
skyldi vera til. Honum fannst, eínsog ser mundi
verða glatt og lett í huga, ef að J)essi eíni inaður
væri frá. — Hann tók boga sinn til að fara á veíðar
og skemta ser.
j»á var hávetur og veðrið kaldt og hvasst;
snjórinn var djúpur á fjöllunum, og beýgði niður
limar trjánna. Hann gekk víða, og svitinn stóð á
enninu á honum; hann hitti ekki dýr, og jók J>að
ógleði hanns. j»á ser hann skyndilega eítthvað
bærast lángt í burtu; j)að var Valtari að tína mosa
af eíkunum. Eggert vissi ekkert hvað hann gerði,
og miðaði til. Valtari leít við, og ógnaði honum
J)egjandi; enn í saina bili Jiaut örin af boganuin
og Valtari fell.