Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 50

146
ert voru opt eínir saman á þessu gaungulagi, og
þróaðist ár frá ári vinátta (>eírra.
►So er varið á stundum, að maðurinn kaun ekki
við, að dylja neítt fyrir vini sínum, {»<> hann hafi
áður gert það vandlega; þá getur sálin ekki stillt
sig um, að gefa sig alla í ljós, og opna sín innstu
fylsni, so liann verði ])v( meíri vinur vor. I þessum
kríngumstæðum blíðkast sálirnar og kynnast hvur
við aðra, og stundum ber (»að líka við, að annar
fælist fyrir hinns viðkynníngu.
j»að var snemma hausts að þoka var á eínu
kvöldi og Eggert sat við eldinn ásamt vini sínum
og Bertu konu sinni. Loginn kastaði um stofuna
björtu skini og lek geíslinn upp’ undir loptinu,
nóttin horfði lieím á gluggana dymmum augum, og
eíkurnar úti nötruðu af kuldavætu. Valtari kvart-
aði um, hvað lángt hann ætti heím, og bauð Egg-
ert lionum að vera hjá ser, og hjala við sig fram
undir miðnætti, og sofa so af til morguns þar í
kastalanum. Valtari þekktist það. Síðan var borið
inn vín og náttverður, aukinn eldurinn, og varð
samtal þeírra vina æ glaðara og ástúðlegra.
J»egar borið var af borði, og skutulsveínar voru
gengnir út, tók Eggert í hönd Valtara og sagði við
hann: vinur minn, þú ættir snöggvast að láta konu
mína segja þer frá æsku sinni, það er kynleg saga.
— Já, sagði Valtari, og settustþau aptur um eldinn.
J>að stóð á miðnætti þegar þettavar, og túngl-
ið óð í skýum. Fyrirgefiö mer, sagði Berta þá,
enn maðurinn minn segir, þer seuð so vænn, að það