Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 26

122
rifnaði af ofurmegui gufunnar, flutu bráðnar djngj-
ur útum gjána, og hlóðust uppí hágarða, og gjörð-
ust þaraf eýar, sem orðið gátu bísna liáar. J»arna
fór nú fvrst að gróa, og allt sem að spratt voru
eýablóm. Til sannindamerkis vii eg eínúngis
geta þess, að tre þau og aldini, sem nú á döguin
vaxa á eýunum í Kjrraliafinu, líkjast ennþá furð-
anlega þeím jurtategundum, er finnast í elztu jarð-
lögunum og eru fyrir laungu orðnar að steíni.
Allt sern á þessu trmabili óx á jarðarhnett-
iiiuni, eýddist síðan af stórflóðum og vatnagángi;
þá hyrjaði
2. Flóðöldin,
sem hefir verið undra laung, og miklar umbiltíng-
ar hafa þá orðið á jörðinni. Avextir eldaldariunar
bældust þá niður af þýngslum vatns og lopz, og
seýddust af hitanum að neðan. Jvannig minduðust
elztu og beztu steínkola-lögin, og eru þau ekki
annað enn eptirleífar fornra skóga, og bera Ijós-
ast vitni uin, hvað ótrúanlega rnikið þá hefir þotiö
upp af trjám og grösum, því víða eru þau 15 álna
þykk, eða meír. Víðast eru þau hulin iniklu sand-
steíns-lagi, sem optastnær aðgreínir aldirnar hvurja
frá annari. Sandsteíns-lögin liafa so farið að mind-
ast, að bylgjur sjáfarins og vatnagángur muldi
sundur fornu fjöllin, og dreífði þeím so útum allt,
enn þvínæst fergðist sandurinn saman af þýngslum
lopz og vatns, eínsog áður er sagt um steínkolin,
og varð hann so að hellu.