Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 77

173
sekk og kvað heíía ”fulú” á þeírra túngu. — Hvur
sveít heldur á ári hvurju alinennan fund; Jiar vinnur
hvur maður öðrum órjúfandi trúnaðareíða, og heíta
Jjeírri hjálp og aðstoð, er ])eír meíga veíta, til varn-
ar og viðurhalz rettindum sínum, undir liðstjórn
höfðíngjanna. Jniðja hvurt ár lialda þeír annað
j)íng %); fela sig að nýu á hendur liöfðíngjanum
og sverja honum trúnaðareíða; sker þá allur j»íng-
heímur úr deílum milli sveítanna, so hvurgi hallast
á. A þessum þjóðsamkomum gjöra ætið 5 eða (í
úngir menn að vígjast til þjónustu við höfðíiigja
sinn, og sverja það þjóðinni, að hanns líf se í alla
staði sitt líf. þeír þjóna lionuin drengilega meðan
hann lifir, og ef hann deýr, veíta þeír hvur öðrum
bana til að fylgja honum ufrí annan heím. — Vest-
menn þessir kunna hvurki að lesa ne skrifa, (segir
sínverski rithöfundurinn); enn geri þeír samnínga
sín á milli, hinda þeír spotta á spítu með so mörgum
hnútum sem þeír hafa samið um mart. það eru
hjá þeím helgustu samníngar, sem gerðir eru með
þessum hnúta-rúnum.
Vestmenn eru flestum mönnum hraustari og
heílsuhetri, þeír eru vaskir og vopnfimir og ágætir
akurmenn. þeír fyrirlíta hrædda menn og lreílsu-
litla; því þeír lialda veíkindi líkamans komi til af
hugleýsi sálarinnar. Sá sem flýr óvin sinn er hjá
þeím vanvirtur æfilángt, og með honum öll hanns
*) þetta mun vera nokkurskonar aljíngi, og munu þar koma
allar Vestmanna - sveítir.