Fjölnir - 02.01.1835, Síða 54

150
ist aptur úr gjánum, og var so óttalegt. Nóttin datt
yfir, og eg leítaði mer að mosató til að lig'gja á.
Mer gat ekki sofnast; alla nóttina heýrði eg undar-
legar raddir, stundum heldt eg það væru villudýr,
stunduin vindurinn og væri að kveína í hömrunum,
stundum ókunnugir fuglar. Ég var að biðjast fyrir
og sofnaði ekki fyrr enn undir dag.
Eg vaknaði við f>aðs að dagurinn skeín mer í
andlitið. Frain undan mer var brattur hamar; eg
klifraðist upp í þeírri von, að finna þaðan veg úr
óbygðinni, og liitta menn eða manna-bygðir ef so
viidi verða. Enn þegar eg var komin upp, þá var
allt, eínsog það í kríngum mig, so lángt sem eg
gat sjeð, allt var so hriggilegt yfir að líta, veðrið
dyimnt og óalegt, og hvurgi sá eg tre eða gras, og
ekki so mikið sem runn, nema fáeínar hríslur, sem
sátu hnípnar og eínmana í eínstaka klettaskoru.
J»að er ósegjanlegt, hvað mig lángaði til að sjá
eínhvurn mann, þó hann hefði verið mer öldúngis
ókunnugur, og þó eg hefði orðið að hræðast hann.
Eg þoldi ekki heldur við fyrir húngri, eg settist
niður og eínsetti mer að deýa. Enn að stundar-
korni liðnu fór mig þó aptur að lánga til að lifa,
eg herti mig upp og var allan daginn að gánga
grátandi og hljóðandi að öðru hvurju; á endanum
vissi eg valla af iner, eg var þreýtt og af mer
komin, eg vildi valla lifa , og var þó hrædd við
dauðann.
þegar kvölda tók fór lanzlagið að verða dálítið
viðkunnanlegra; hugur minn og óskir mínar fóru