Fjölnir - 02.01.1835, Qupperneq 56

152
alltaf að fjarlægjast, við gengum yfir fagurt engí,
og þaðan um bísna lángan skóg. J»egar við komum
af skóginum, var sólin að gánga undir, og aldreí
gleými eg hvað eg fann og sá á þessu kvöidi. Feg-
ursti guli-roði ljómaði allt um kríng, eíkurnar stóðu
með liöfuðin í kvöldroðanum, blíður bjarmi iá yfir
jörðunni, skógarnir og eíkablöðin bærðust ekki,
himininn var heíður og allt eíns til að sjá og opin
paradís, og kvöld-klukkur þorpanna hljómuðu und-
arlega sorgarblítt yfir akra og engjar. Sálin mín
únga fekk þar í fyrsta sinni grun af veröldinni og
hennar viðburðum. Eg gleýmdi iner og kellíng-
unni, hugur minn og augu voru ekki annarstaðar
enn uppi hjá inum gullnu skýum.
Við fórum nú uppá eínn liól vaxinn birki-
runnum; ofanaf hólnum var að sjá lítinn dal fullan
af birki, inná milli trjánna stóð kofakorn. J»á
heýrðum við gelt móti okkur, og í sama bili kom
ofurlítill hundur stökkvandi til kellíngarinnar, og
dillaði róunni; síðan kom hann til mín, skoðaði
mig í krók og kríng, og hljóp so til hennar með
vinalátum.
þegar við gengum niöur af hólnum, heýrði eg
undarlegan saung, sem mer virtist koma úr kofan-
um; það var eínsog fuglsrödd , og saung þetta:
T kyrrmn skóg
er kæti nóg,
um sumar og gó,
og eýlífð þó,