Fjölnir - 02.01.1835, Page 57

153
er kæti nog
í kyrruin skóg.
|>essi fdu orð voru sítekin upp; ef eg á að lýsa því,
var J>að nærri eínsog jþegar lúður og fjárpípa (skálm-
eý) hljóma saman.
*
Eg varð meír enn forvitin; eg fór með kell-
íngunni inní kofann, og beíð ekki eptir liún byði
mer innar. J>að var farið að rökkva. Allt var
dáindis þrifalegt, nokkrir bikarar stóðu þar á hillu,
fáránleg ker á eínu borði, ofurlítið gljáandi búr
hekk út við gluggann með fugli í, og það var liann,
og eínginn anuar, sem var að sjngja vísuna. Kell-
íng var að mása og hósta, það var eínsog hún gæti
ekki náð ser aptur; ímist strauk hún hundinum eða
talaði við fuglinn, enn hann svaraði henni því sem
hann var vanur að sýngja; ekkert gaf hún sig um,
J»ó eg væri viðstödd. Meðan eg var að virða liana
fyrir mer, kom eínatt geígur í mig, því liún var
alltaf að gretta sig og riðaði með höfðinu eínsog
það væri elli-rið, so ekki var að hugsa til að sjá,
hvurnig hún leít út í raun og veru.
J>egar hún var orðin afmóð, kveíkti hún Ijós,
breíddi á ofurlítið borð og setti þará kvöldmatinn.
Síðan litaðist hún um eptir mer og sagði eg skjhli
taka mer þar eínn af riðnu tága - stólunum. A
honum sat eg rett á móti lienni og Ijósið í millum
okkar. Hún lagði saman kræklurnar og las hátt,
og var alltaf með gretturnar sömu, so mer lá aptur