Fjölnir - 02.01.1835, Qupperneq 59

155
Opt fór kellíngin eítthvað í burt og kom ekki
aptur í'vrr enn á kvöldin. j»á geklt eg á móti
henni með hunðinn, og hún kallaði mig barnið sitt
og dóttur sína. Mer Yarð á endanum hjartanlega
vel við liana; sona geta inenn vanið sig á allt, eínk-
anlega í bernskunni. A vökunni var hún að kenna
mer að lesa, eg lærði j>að fljótt, og varð það mer
seínua í eínveru minni óþrjótandi ánægjubrunnur,
jiví hún átti nokkrar fornfálegar bækur skrifaðar,
og í þeírn voru undarlegar sögur.
Enn í dag verð eg eínhvurnvegin undarleg
jiegar eg minnist á þáverandi kríngumstæður mínar,
ekkert mannsbarn kom til mín, og heímilið so
fámennt, þó mer fyndist hundurinn og fuglinn vera
eínsog gamlir kunníngjar. Aldreí hefir mer tekist
að rifja upp fyrir mer nafnið á hundinum, so sem
eg nefndi hann j)ó opt — það var eítthvað skrítilegt.
Sona var eg búin ad vera 4 ár hjá kellíng-
unni, og mun hafa verið eítthvað 12 vetra, þegar
liún fór loksins að trúa mer betur og sagði mer frá
eínu leýndarmáli. Fuglinn átti sumse eítt egg á
hvurjum degi, og var í því eggi perla eða gim-
steínn. Aður hafði eg optlega sjeð að hún var
eítthvað að laumast inní búrið, enn eg hafði ahlreí
gefið stóran gaurn að ])ví. Nú fekk hún mer það
starf á hendur, að taka þessi egg þegar hún væri
ekki við og koma þeím vandlega fyrir í fáránlegu
kerunum. Hún skildi eptir matiun lianda mer og fór
nú að vera lengur í burtu, so vikuin og mánuðum
skipti; snældan þaut, hundurinn gelti, fuglinn