Fjölnir - 02.01.1835, Page 71

167
því heldur að taka á móti viuáttu riddarans, sein
hann hafði átt liennar minni von.
Nií voru þeír opt saman; ókunnugi maðurinn
var Eggerti til vilja í öllu sein hann gat; valla
reíð annar út án þess hinn væri með; þeír liittust í
hvurri veízlu, í stuttu máli: það var eínsog þeír
gætu ekki skilið.
Aldreí var Eggért lengi glaður í senn, því
hann fann glöggt, að Högni unni honum af ókunn-
ugleík: hann þekkti hann ekki, hafði ekki heýrt
söguna hanns, og nú lángaði hann aptur eíns mikið
til að skíra honum frá því öllu, til að komast eptir
hvað hann væri mikill vinur sinn. Annað veífið
gat hann ekki fengið það af sér fyrir efasemi og
hræðslu um, að Högni mundi fyrirlíta sig. Opt og
ei'natt var haun so sannfærður um eínskisvirði sitt,
að hann héldt eínginn maður gæti haft á sér virð-
íngu, ef liann þekkti nokkra ögn tii sín. Samt
gat hann ekki á sér setið. So vildi til, að þeír voru
eínir á reíð, og þá sagði hann vini sínum upp alla
sögu, og spurði liann, hvurt hann gæti verið morð-
íngja-vinur. Högni komst við og bar sig að hugga
hann. Eggért fylgdi honum heím til borgar, og
var þá í léttara skapi.
það var eínsog það væri óhamíngjan hanns, að
verða tortrygginn mitt í eínlægninni; því óðar enu
þeír voru gengnir inní veízlusalinn, fór honum ekki
að verða um svipinn á vini sínum, þegar ljósa-raðirn-
ar skinu framaní hann. Honum leízt liann glotta
so undirfurðulega; það gekk’vfir hann, að hann tal-