Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1885, Síða 62

194
er einkalofs skal at beiða ok raargra lofa annara, svá
sem tínt er í lögum.
2. pat skal allt metaz svá í lögréttu, sem lofat
sé, er engi maðr neitir, sá er lögréttu setu á, enda
veri engi lýriti fyrir utan lögréttu. Hverr maðr, þeirra
er lögréttu setu á, skal gera annat tveggja um leyfi
hvert, at játa eða níta; útlagr er hann ella iii mörk-
um. Ef menn biðja lofa í lögréttu, svá at þeir menn
eru ógjörla þar komnir eða á brott gengnir, er lög-
réttu setu eigu, en þó eru fernar tylptir manna eða
fleiri, þá má lögsögumaðr skipa þvi liði í rúm þeirra
manna, er setur eigu til fulls, ok útlagaz hverr er synj-
ar þess. Nú verðr miðpallr alskipaðr, þá skal lög-
sögumaðr nefna sér vátta. í þat vætti, skal hann
kveða, at þessir sitja allir í lögréttu at mínu ráði ok
réttir til þess að fylla lög ok lof; nefni ek þetta vætti
at lögum hveim er njóta þarf. Enda skulu þá verða
lof öll jafnföst þar, sem goðar sæti sjálfir, ok fyrir
þeim einum skulu hinir upp rísa, er áðr sátu.
3. f>at er ok, at þat skulu lög vera á landi hér,
sem á skrám standa. En ef skrár skilr á, ok skal
þat hafa, er stendr á skrám þeim, er biskupar eigu.
Nú skilr enn þeirra skrár á, þá skal sú hafa sitt mál,
er lengra segir þeim orðum, er máli skipta með mönn-
um. En ef þær segja jafn langt. ok þó sitt hvár, þá
skal sú hafa sitt mál, er í Skálaholti er. þat skal allt
hafa, er finnz á skrá þeirri, er Hafliði lét gera, nema
þokat sé siðan, en þat eitt af annara lögmanna fyrir-
sögn, er eigi mæli því í gegn, ok hafa þat allt, er
hitzug leifir eða glöggra er. Nú þræta menn um lög-
mál, ok má þá ryðja lögréttu til, ef eigi skera skrár
úr. En svá skal at því fara, at beiða með vátta goða
alla at lögbergi ok lögsögumann, at þeir gangi í lög-
réttu ok í setur sinar, at greiða lögmál þetta, svá
sem héðan frá skal vera. Beiði ek lögbeiðing, skal