Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1904, Qupperneq 79

79
mörgum yrði heitt í hamsi við mannjöfnuðinn, ef í al-
vöru sló. Enda bar það eigi allsjaldan við, að fjandskap-
ur kviknaði af, er leiddi til að jafnaðarmennirnir bárust á
banaspjót fyr eða síðar.
Eins konar mannjöfnuður var og sá leikur, að hver
gestanna skyldi tilgreina þá íþrótt, er honum léti bezt.
kafsyndr; ek kunna ok á isleggjum, svá at engan vissa ek þann,
er þat kepti við mik, en þú kunnir þat eigi heldr en naut'1. Sig.
segir: „Höfðingligri íþrútt ok nytsamligri þykki mér sú, at
kunna vel á boga; ætla ek at þú nýtir eigi boga minn, þótt þú
spyrnir fótum i“. Eyst. svarar: „Ekki em ek bogsterkr semþú,
en minna mun skilja beinskeyti okkra, ok miklu kann ek betr á
skíðum en þú, ok bafði þat verit enn fyrr kölluð góð íþrótt“.
Þá telur Sigurður sér til gildis, að bann sé höfðinglegri maður í
flokki og betur vopnfær. Eysteinn jafnar þar til friðleika sinum
og mælsku. Sigurður kveðst meta litils lögpretti og sléttmælgi,
er orðheldnina vanti. Eysteinn kveðst hyggja að því að ljúka
svo bvers manns máli, að honum mætti bezt þykja; „en sé ek
hinn kost, ef ek vil hafa, at heita öllum illu, en engan heyri ek
efndanna frýja“. Þá minnist Sigurður á Jórsalaferð sina, er tal-
in hafi verið „heldr höfðinglig, en þú sazt heima meðan sem dótt-
ir föður þins“. Eyst. svarar: „Nú greiptu á kýlinu; eigi mynda
ek þessa ræðu vekja, ef ek kynna hér engu at svara; nærr þótti
hinu, at ek gerða þik heiman sem systur mina, áðr þú yrðir bú-
inn til ferðar“. Sigurður segir: „Heyrt munt þú hafa, at ek
átta orrustur margar i Serklandi ok fekk í öllum sigr ok margs
konar gersimar, er eigi hafa slikar komit hingat til lands; þótta
ek þar mest verðr, er ek fann göfgasta menn, en ek hygg, at
eigi hafir þú enn hleypt heimdraganum". Eysteinn kveðst ætla
hitt nytsamara landi og lýð er hann reisti kirkjur, gjörði hafnir
°g hyggði sæluhús á fjallvegum, meðan hróðir hans „brytjaði blá-
menn fyrir fjándann úti á Serklandi“. Þá svarar Sigurður, að
hann hafi riðið Eysteini knút i kjarrinu hinum megin Jórdanar
og ætlað honum að leysa eða hafa smán ella. Eyst. konungur
segir: „Eigi mun ek leysa þann knút, er þú reitt mér, en ríða
mátta ek þér þann knút, er miklu siðr fengir þú leyst, þá er þú
sigldir einskipa i her minn, er þú komt i land“. Eptir þat þögn-
uðu þeir, ok var hvártveggi reiðr“.