Tíðindi frá nefndarfundum íslenzkra embættismanna í Reykjavík - 01.01.1839, Blaðsíða 26

þab væii því átyllulaust, a& sú laungun væri rot-
gro'in hjá slendíngurn, a& alþíng hife nva yrbi
haldib á sama stafe, sem hife forna. þvertámóti
inundu menn, er allur hugur þeirra horfbi á þab,
er bezt væri tilfalliö og hægast ab koma vib, una
þvi injog þúnglega, ef haggafe væri þeirra sanna
gagm og ný byrbi lögb þeiin á herbar, til að fá
einhvörjum tilgángi þeim framgeingt, er menn
gætu ekki séb ab væri nytsamur eba vel tilfall-
inn, og þannig horfbi í allt abra átt, enn hugur
og þánkafar manna á þessari öld.
Ennfremur mundu menn bregba því vib, aö
abbúbin í Reykjavík niundi hnekkja og depra hug
og dug alþíngismanna, einkum þeirra, er væru
úr alinúga röb, og ab dvöl þeirra í Keykjavík
mundi kosta meira enn á þíngvöllum. JN’efndar-
nrönnum þeim, er heldu frain meb Reykjavík, þótti
sú fyrrnefnda vibbára ekki vera svaraverb. þegar
alþíngisstofnnni væri lokab, þyrfti ekki fulltrúi sá,
er væri úr almúga röb, ab fyrirvirba sig fyrir
öbrum, enn liinum fulltrúunum, og ef dyrunum
nokkrusinni yrbi lokib npp _ sem eptir þvi sem
nú á stæbi þótti ástæbulaust — þá mundu naumast
verba margir áheyrendur þeir, er færir yrbu ab
dæma um þab, sem fram færi. En utan alþíng-
isstofunnar væri eingin átilla til ab gjöra sér í
lund, ab sá almúgamabur, sem Jíklegt væri ab yrbi
kosinn til fulltrúa, mætti öbru, enn þeim velvilja
og virbíngu, er bæri hans stett. I milli emhættis-