Tíðindi frá nefndarfundum íslenzkra embættismanna í Reykjavík - 01.01.1839, Blaðsíða 153

alþjóblegra stiptana, þvi aí> lögiun mætti livörki
afhenda þær né hlynnindi þeirra. J>ott nú nefnd
lagagrein þannig, ab áliti amtinannsins, lieiniilabi
ekki hefb á eignuni, heldur ítökuni, heffei hann
sanit haldib ab hefb á eignuin yrbi ab gylda eptir
Jónsbók, er í henni stæbu niargar ákvarbanir uin
ab nienn mistu réttinda sinna, og ab þessi hefb
mundi vera sömu skilmáliini, sem liefb á ítökuin,
undirorpin í tilliti til þess, hvab sá, er ná vildi
eign sinni úr hefbarhaldi, ætti ab sanna. þegar
þessar lagagreinir væru þannig útþýddar, áliti
amtinabnrinn þær ab eiga vel vib ásigkoinuiag
landsins, er allar fasteignír læn her strjált. Aptur
ættu dönsku laga ákvarbanir ekki vib á Islandi,
einkuiu ef inenn útþýddu þær einsog danskir
lögfræbingar gjörbu, á þann veg, ab sá, er hefbi
haft einn hlut um lögákvebin hefbartínia ineb
vitneskju um annara hetri heimild á honiim, gæti
unnib hefb á þessum hlut, ef hann í öndverbu, þá
hann fekk hlutinn, hafbi ekki vitneskju um van-
heimild sína, og ef því ætti ab lögleiba á íslandi
hin dönsku lög uin hefb iimndi þurfa ab bæta
þeirri klausu vib: ab 20 ára hefbarhald án ann-
arar heimildar skuli ekki gylda gegn eignarrétti
þeim, er væri sannabur. Aukanefndinni þótti ekki
vera næg ástæba til ab takmarka ákvarbanir þær,
er stæbu í landsleigub. 26ta kap., vib hefb á
ítökum, því í byrjun kapítulans væri líka talab
uni landaþrætnr, sein — einsog amtmabur Thórar-