Tíðindi frá nefndarfundum íslenzkra embættismanna í Reykjavík - 01.01.1839, Blaðsíða 155
155
þaí) vaeri þannig lieldur áslæfea tiI ab takmarka
landsleignbálks 26ta kap. svoleibis, ab hann ræddi
einúngis nni hefb á eignnin, en ekki uni hefb á
ítökuni.
Aukanefndinni þotti þab vera lítib ab marka,
þó landsleigub. 26ti kap. brúkabi tíniaorbib ”á”
i núlíbandi tibarfornii, því þab væri alkunnugt,
ab þetta tíbarforni væri í gönilum löguin hrúkab uin
oákvebinn tínia, og þýddi ýinist nokkub þab, er
væri uinlibib, svosem í landsleiguh. 26ta kap. og
þjofab. 14da kap., en sem þó í afleibíngnin sinuin
yrbi ab álíta jafnframt sern nokkub, er ennþá
væri, og ýinist þýddi þab nokkub ókoniib, sein
þegar gæti borib uppá, svoseni í kaupab. 14da
kap. og víbar; en allra sizt þóttist aukanefndin
af því atviki, ab í landsleigub. 26ta kap. stendur
tímaorbib ’’á” í núlíbandi tíbarforini, geta dregib
þá ályktun, ab löggjafinn liafi meb því inóti viljab
ákveba, ab sá, er vill ná aptur eign sinni úr hefb-
arhaldi, skyldi sanna, ab eign sú hefbi aldrei
verib öbriun afhendt, hvörki af honuin sjálfuin né
Jieini, er ábur áttu, því þetta væri meb öllu o'gjör-
legt ab sanna og slik ákvörbun svo fráhrugbin
ölluin sönnunarregluiu, ab nienn ættu ekki ab
skilja nokkra lagagrein á þann veg, nema naub-
syn ræki til. Aukanefndin Jjo'ttist ab visu ekki
vera mótfallin því, ab inenn krefbu ekki þessarar
sönnunar, Jiegar ná ætti aptnr úr hefbarhaldi ein-
livörjuni þeim hlut, er væri eign einhvörrar al-