Tíðindi frá nefndarfundum íslenzkra embættismanna í Reykjavík - 01.01.1839, Blaðsíða 28

gæta svsln sinnar inel) rábvendni, djörfúng og
þreki. F,n nefndariiiönniiin þóttu slík rök í raun
ðg veni lítilsverfc, því sá nmndi ei hæfnr fulltrú-
ans heifearlega kalli, er ekki léti sér skipazt vib
hvatir þær, er tréarbrögö, skyldnrækt og ást til
fósturjarbarinnar frainbyím, heldur þyrfti þess vit>,
aí) sta&ur sá, er hann dveldi á, og endiirminníngar
þær, er vife hann loddu frá fyrndinni, glæddu eíia
jafnvel kveiktu hvatir hans. Enda væru þaö
hreinn og fastur vilji, rósöiu og alvarleg ígrundan,
svo og djúpsær þekkíng, er rifei á, ef störf
alþíngisinanna ætlu aí> verba happadrjúg, en ekki
sú andagipt, er í bráb kynni ab tendrast af út-
vortis orsökmii og áhrifiiin hjá einstöku niönniiin,
er hefíin næina tilfinníngu fyrir sh'kii, en væri
hætt vife aí> deya út aptur.
A hinn hóginn virtist þeiin anitnianni B.
Th órarensen og svslimianni Jóni Jónssyni ástæbur
þessar ekki einhlytar, og svörubu þeiin á þessa leib:
”Vib hölduin, ab því inuni ekki verba neitab,
ab konúngurinn hefir ekki einúngis látií) þab
hugbob sitt í Ijósi, ab þab inundi vera óskanda,
aí) alþíngib yrfci haldib á hiniiiu forna stab þíng-
völluin, heldur hafi hann fært rök fyrir þessu áliti
sínu. Konúngurinn hefir einnig svnt, ab hann
kannist vel vib þau áhrif, er litvortis kríngum-
stæbur og endurininníngar gjöra á uiann. Ab nienn
vænti þess hjá öbruiii, ab þeir hafi íinvndunarafl
og tilfinníngn, iiiun því varla tneb rettu geta kall-