Andvari - 01.01.1980, Qupperneq 86

84
GUTTORMUR J. GUTTORMSSON
ANDVARI
ofanmjöll, sem bráðnaði á leiðinni og varð að suddarigningu. Stundum hlóðst blaut-
ur snjór á greinar trjánna og beygði þær niður. Snjóskriðurnar hlupu fram af þeim
alltaf og alls staðar og ómögulegt að verjast þeim. Fyrst varð yzta fatið gegnblautt,
þá varð maður að afklæðast því, næst varð peysan vatnssósa, þá að fara úr henni,
þá varð vestið fyrir ádrepunni og seinast skyrtan. Skórnir og sokkarnir urðu bullu-
blautir af leka úr buxunum og brókinni. Vettlingarnir grotnuðu í sundur af bleyt-
unni og núningnum við axarskaftið, og varð manni sárkalt á höndunum, þegar á
daginn leið. Svona veður voru til allrar lukku fátíð fyrri part vetrar. En manni
urðu þau minnistæð, jafnvel þó ekkert annað óvanalegt kæmi fyrir. - Að enduðum
einum þessara góðviðrisdaga kom það fyrir, sem nú skal greina. Um kvöldið
klukkan 6 - þá var komið myrkur - voru fötin farin að stirðna af frosti. Eg var
kominn í mín, en Jón Eiríksson og Guðmundur Jónsson höfðu ekki sín við hend-
ina og þurftu að fara spölkorn inn í skóginn til að sækja þau og báðu mig að taka
af sér axirnar sínar og bera þær út á „upphöggna línu“, sem var skammt fyrir
norðan okkur og lá beint heim að kofunum rúmar tvær mílur. Skyldum við mæt-
ast á línunni og verða samferða heim. Eg legg strax af stað með þrjár axir, geng
hart, því mér var farið að kólna eins og nærri má geta. Axirnar voru vondur
flutningur, því ekki var notalegt að halda berum höndum um axarsköftin. Mér
þótti ég seinn og lengi að komast út á línuna, því hún var stuttan spöl þaðan, sem
ég lagði af stað, og var skógurinn ekki ógreiður á þeirri leið, sem ég ætlaði að fara.
í þess stað er ég allt í, einu kominn í flækjur af dauðum og föllnum skógi og kemst
ekkert áfram. Þarna hafði stormur einhverntíma verið að verki og hrannað trjánum
niður. Vegna myrkursins gat ég ekki rakið sporin nn'n til baka út úr flækjunni. Ég
leitaði, en fann lengi vel enga leið út úr henni. Ég riðlaðist á trjám og klifraði
kesti og hef sjálfsagt hringsólazt þar nokkuð lengi. Ég vissi það nú rúmlega, að
ég var villtur, hafði tekið ranga stefnu, en út úr flækjunni varð ég að komast og
freista að finna línuna eða rekast á hana í villunni, því ekki gat ég enn verið kom-
inn í mikla fjariægð frá henni. Flækjan var nú kannske að forða mér frá að fara
meira afvega. Hún hafði öll skilyrði til þess, tré höfðu rifnað upp með rótum, og
höfðu ræturnar tekið upp með sér torf, sem nú stóð í röð tíu-tólf feta hátt og
jafnbreitt. Þessi ferlíki stóðu eins og vísundar á víð og dreif. Angar og greinar
trjánna stóðu beint upp í loftið dauð og visin svo þétt, að ekki var unnt að komast
þar í gegn. Ég vissi, að ég hafði ekki komizt langt inn í flækjuna, en nógu langt
til að komast ekki út úr henni. Ég vissi, að mín yrði leitað eins og allra hinna,
sem villzt höfðu á undan mér, en ég yrði að bíða æðilengi. Allir þurftu að éta
kvöldmatinn, áður en þeir legðu af stað í leitirnar. Nú mundu þeir Jón Eiríksson
og Guðmundur auk þess þurfa að fara úr bleytunni og í þurr föt og síðan ganga
meira en tvær mílur. Ef þeim tækist að finna mig, myndu þeir þá rata út úr skóg-
inurn aftur út á línuna? Ætli þeir sinntu um að taka með sér eldspýtur? Ég fór
að hrópa og kalla. Þeir myndu heyra það, þegar þeir kæmu á línuna á móts við
mig, og taka undir. Við gætum kallað okkur saman, því logn var á. Ég hafði