Andvari - 01.01.1980, Qupperneq 87

andvari
TVHIR MINNINGAÞÆTTIR
85
þrjár axir. Ekki vantaði það, en ég sá ekki til að höggva mér til hita. Ekki heldur
mátti ég ganga mér til hita. Eg varð að bíða rólegur og berja mér til hita og svo
auðvitað hrópa hástöfum eins og maður. Ekki þarf ég að taka það fram, að mér
fannst tíminn ógurlega lengi að líða. Loftið var skýjað og hvergi skýjarof og ekki
hægt að sjá á neinu, hvað tímanum leið. Það hlaut að vera orðið framorðið. Mér
var nú orðið kalt í klakabrynjunni, einkum á höndunum. Samt var veðrið gott
og ekki mjög mikið frost. - Þar kom, að tekið var undir við mig. Ég fylltist óum-
ræðilegum fögnuði, en hljóðið kom úr öfugri átt við það, sem ég hafði búizt við.
Svona var ég áttavilltur. Ég sneri mér snarlega við og stefndi á hljóðið. Ég hafði
ekki verið korninn langt inn í flækjuna, því ég losnaði furðu fljótt úr henni. Nú var
alitaf tekið undir, og alltaf nálgaðist hljóðið, unz ég sá birtu skína gegnum skóg-
inn og ég sá Jón Eiríksson með luktarljós og þá Guðmund Jónsson og Gísla Prests-
son með honum. Var mikill fagnaðarfundur, og jós ég blessunarorðum yfir þá af
miklum móði. Því auðvitað voru þessir menn að bjarga heilsu minni og lífi. Fyrsta
verk Jóns og Guðmundar var að taka við öxunum s^num, og mig minnir Gísli
létta minni af mér, svo að ég hefði frjálsar hendur. „Komuð þið með eldspýtur?"
var það fyrsta, sem ég yrti á þá. „Já,“ sagði Jón Eiríksson, „og nóg af þeim.“ „En
Nonni rninn, heldurðu, að þú ratir aftur til baka á línuna?“ „Já,“ var svarið,
„alveg viss um það.“ „Farðu þá á undan, Nonni minn. Ég ætla að verða aftastur."
Jón leggur af stað með luktina í broddi fylkingar. Af því að ég var aftastur í
lestinni, sá ég glöggt, að Jón tók ekki beina stefnu, en sveigði allmjög til hægri
handar. Ég mælti fátt um þetta fyrst, en þegar það ágerðist, spurði ég Nonna minn,
hvort hann væri ekki að villast. Hann hélt nú ekki. Eftir að við höfðum gengið
æðilengi segi ég: „Andskoti hef ég verið langt frá línunni.“ Guðmundur og Gísli
andmæltu því og sögðu, að Jón mundi vera villtur. Ég sagði, að við værum þá
allir villtir, og ef við héldum lengur áfram, færum við meira afvega. Jón nam
staðar brosandi. Gísli varð órólegur og vildi, að við héldum áfram að leita að lín-
unni. Jón og Guðmundur svöruðu honum með því að höggva niður dauðan við
og slá eldi í. Unnum við nú allir nema Gísli hart að því að bera við á eldinn og búa
um okkur, því að hér hugðumst við dvelja, unz birti af degi. Skógargreinarnar
þornuðu fljótt við eldinn, og höfðum við þær undir okkur. Ég fór úr fötunum
öllum nema nærfötunum og þurrkaði þau við eldinn. Gísli barmaði sér, en við
hinir fórum að syngja: Hvað er svo glatt sem góðra vina fundur. Við vorum glaðir
og ánægðir. Mér var farið að líða vel. Þó skömm sé frá að segja, þá vorkenndum
við ekki Gísla. Himininn tók að heiða og frostið að herða. Jón Eiríksson klifraði
upp í tré til að reyna að koma auga á Norðurstjörnuna; hún var líkleg til að vísa
okkur á línuna. En Gísla til vonbrigða kom Jón fréttafár ofan úr stjörnuturninum.
Eg var hæstánægður með mín kjör, og hef ég sjaldan verið glaðari en þarna við
eldinn í ágætum félagsskap. Tveir íslendingar voru eftir heima \ kampnum, þeir
bræður Jónas og Marteinn Magnússynir, og þó undarlegt sé, höfðum við ekki búizt
við, að þeir kæmu til að leita að okkur, Okkur hafði ekki hugkvæmzt einu sinni,