Andvari - 01.01.1980, Blaðsíða 120

118
ÚR BRÉFUM SR. JÓNS ÞORSTEINSSONAR
ANDVARI
þyrfti að mér finnst hafa selstöðu, en
góð er hún Mikley í mörgu, þótt fáir
verði veiðimenn eins og Helgi sál. Tún-
ið er lítið og hart, mætti vísast batna
með girðingu að vestan. Mikið bataði
sú að austan. Hagur er víst að garðssel-
inu.
Um Reykjahlíð hefi eg þenkt það að
selja hönum Pétri hana, en hvað dvra
er vandamálið. En þó eg sjái enga út-
vegi, að hann geti borgað hana á sinni
ævi, hugsa eg so barnalega, að ímvnd-
un eignarréttarins gjöri honum stríðið
tegund léttara. Báat er að sækja Skútu-
staðakirkju utan fyrir vatn, en ekkert
vinna Skútustaðir á, þó Reykjahlíðar-
kirkja afleagist. Nokkurt fær Skútustaða-
kirkja af hlunnindum hinnar síðari. Þær
hefur vafalaust Reykjahlíðareigandi
móti því að gjalda prestinum sína 18
fiórð. mötu, en sjálfsagt er það að vísu,
að tekiur Skútustaðakirkju vaxa nokkuð,
þeaar Revkjahlíðarkirkjutekiur bætast
við, oa líkast Reykjahlíðarkirkiusjóður
og verð hússins, sem ekki verður mikið,
bví viðir hennar nýtast ekki í so stórt
hús. Ekki er að hugsa til eg leaai ofan á
Revkiahlíðarkirkju, hún gæti byggt sig
með tímalenadinni fullvel af eigin efn-
um, fengi hún að standa. Of mikið um
þetta.
Vel lízt mér á fiárhöld þín og eins
skurð. Það er allt að einu og um sauð-
ina á Vöalum. Hér skárust sauðir með
11 pund til iafnaðar, og eins geldar aam-
alær 10, sem voru í fvrravetur útí Sel-
ev. Mvlkar ær látnar hér siðvanaleaa í
hólmana um tíma á haustin giöra sið-
vanaleaa 8 pund. Fé er nú hér með
fæsta móti, sauðir 110. ær 130, lömb um
40. enda er heyið með minna móti. bví
mikið aekk udd í fvrra vor. nokkuð látið
í b’>rt. sem ekki aat orðið betalað í hevi.
Tíðin var æskileaa aóð frá 20ta
Nóvbr. til fóla, þá lakaðist dálítið,
versnaði með nýárinu, skeljungur á
jörðu, og harðir norðanstormar (þá fer
eg alténd að hugsa norður, þegar þeir
stormar blása hér). Samt er ekki rosknu
fé, nl. ám gefið nema annan hvörn dag,
en sauðum aldrei enn þá, lömbum allt-
af síðan um allraheilagramessu, hestar
enn ekki teknir.
Af heilsufarinu þarf eg ekki að segja,
því þær mæðgur skrifa Solveigu minni
um það. Með fæstu orðum, er það allt
hið sama og verið hefur án allrar bata-
vonar, og er þó Doctor Hjaltalín eftir
beiðni konu sinnar og frú Sigríðar í Við-
ey að skrifa norður, leggja ráð og gefa
recept til meðala, þó uppá Hjálmarsens
samþykki sosem gagnkunnugs. Síðan í
landfarsóttinni í sumar var Þuríður mín
lasin og allajafna að jólaföstu. Var þá
Hiálmarsen tegund að ráða henni til
góðs, en síðan hefur hún ekki legið, allt-
af á ferli, þó ófrísk stundum, en kemur
samt mörgu góðu til vegar.
Eg hefi undrunarlega stillta heilsu,
ligg aldrei einn dag, nýt vel svefns og
rnatar, er aldrei iðjulaus, allur hinn
sami í útliti og holdum sem áður, brúka
manna mest tóbak í nefið, hressi mig
endrum og endrum, en bragða það síð-
an ekki heilum tímunum saman. Ee
uni rétt vel hag mínum og uni mér við
kellingarskepnu mína, en alltaf finnst
mér þungt sorgarskýið yfir heimilinu, en
ekki sést það á fólkinu og börnunum.
Sr. Hallgr. alltaf góðglaður og hægur,
og orðfár, kennir börnunum ýmisleet
fróðlegt, en eg kristindóminn. Velgeneni
má kallast og er í heimilinu, enda þó
mikið gangi í skurðinn. Bráðafár drap
hér 7 sauði veturgamla, þá vænstu, eins
og vandinn er, og nokkuð af lömbum
og ám. bó ekki upp á það mesta.
Nú flaug það fvrir mig, að þú ætlaðir
nú að bvegia hjáleigu af Gautlöndum
eyðikotið Stöng, vestur í heiðinni, handa