Andvari - 01.01.1985, Qupperneq 50

48
SIGURÐUR STEINI’ÓRSSON
ANDVARI
hitt mælanlegt sem er það ekki“, hafði Sigurður vafalaust frá lærifeðr-
um sínum í Svíþjóð, en þeir höfðu einmitt snúið náttúrulýsingu í vís-
indi á ýmsum sviðum.
XXI
Sigurður undi hag sínum vel í Jarðfræðahúsi. Með sér af Náttúru-
fræðistofnun hafði hann ritara sinn, Guðrúnu Jónsdóttur frá Prests-
bakka. Gerðist hún nú ritari jarðfræðistofu Raunvísindastofnunar
allrar, þótt umsvif Sigurðar á ritvellinum væru slík að stundum gerði
hún tæpast betur en að anna þeint skrifum. í húsinu var að auki mið-
stöð jarðfræðikennslu háskólans og þar höfðu jarðfræðistúdentar há-
skólans bækistöð. Þegar Norræna eldfjallastöðin var stofnuð fékk hún
efstu hæðina í húsinu til afnota og fylgdu henni bæði nýir menn og
bættur tækjakostur. Auk jarðfræðinga komu í húsið fyrir tilstilli Sig-
urðar tveir kunningjar hans og samverkamenn, Halldór Ólafsson sem
löngum hafði verið hjálparhella hans í rannsóknarferðum, og Ævar
Jóhannesson ljósmyndari og rafeindafræðingur sem Sigurður hafði
kynnzt í Öskjugosinu og í sambandi við ljósmyndun. Þannig varð til í
húsinu samstæður hópur manna með skyld áhugamál, og komst á hin
bezta samvinna sem a. m. k. að hluta til mátti þakka beinum og óbein-
um áhrifum Sigurðar.
Sigurður var manna orðheppnastur, og eru af því rnargar sögur,
enda hafði hann gaman af því að koma mönnum í gott skap. Beitti
hann þá óspart kímni og smáfyndni, oft á eigin kostnað. Ferðafélagi
var hann mjög góður, skemmtilegur og ósérhlífinn. Á ferðalögum orti
hann oft, og þá helzt ef einhver hagyrðingur var með í för sem „kont
honum af stað“. Þannig varð t. d. kvæðið „Ótal borgum, ótal löndum“
til í ferð austur að Múlakvísl með Jóni Eyþórssyni, Magnúsi Jóhanns-
syni o. fl., en Magnús hafdi að sögn Halldórs Ólafssonar örvandi áhrif
á skáldfák Sigurðar. Mest af ljóðum hans var að sjálfsögðu tækifæris-
kveðskapur, enda leit hann ekki á sig sent skáld. Þó segja bókmennta-
menn, að sitthvað eftir Sigurð nái máli sem „alvörukveðskapur“. Má
þar nefna sem dæmi eftirfarandi kvæði sem hann sendi vini sínum Þór-
arni Guðnasyni lækni á póstkorti frá Kasmír, og Þórarinn birti í af-
mælisgrein:19
Náttmyrkrið lilýtt við Himalaja ei lét
mig heimþrá gleyma.
Uti í því var eitthvert barn, sem grét
eins og heima.