Andvari - 01.01.1985, Page 125

ANDVARI
KONUNGUR AF ARAGON
123
ekki að heilsa þegai' á hólminn var komið. Hann haíði ekki getað sett orð
á pappír tímum saman vegna þess heilinn hélt áfram að hundelta hann svo
hann leitaði orðið uppi í handritahrúgunni, virti setninguna fyrir sér og sá
í hendi sér, það varð hann að viðurkenna, að þetta var vitlaust orð á röng-
um stað. Eitt orð, eitt helvítis smáorð! Og alltaf skyldi heilinn hafa rétt fyrir
sér, það varð hann einnig að viðurkenna með sjálfum sér. Og það fór mest
í taugarnar á honum. Hann var kominn að þeirri niðurstöðu þar sem hann
sat þarna við skrifborðið með viðblasandi mynd af konunni ungri að heil-
inn væri tæki sem kæmi honum í raun og veru ekkert við, eins konar tölva
sem hann hafði þurft að burðast nteð frá fæðingu; dyrabjalla, sími, útvarp
og sjónvarp og aðrar boðstöðvar lífs og dauða í einu og sama tækinu, þetta
truflandi og fyrirferðarmikla tæki sem lét liann aldrei í friði livorki á nótt
né degi.
Hann lagði frá sér pennann, andaði djúpt og krosslagði hendurnar;
reyndi að slaka á spennunni. Hlustaði. Ekkert hljóð nema þau sem tilheyra
þögninni og gefa henni meiri dýpt en ella. Hann virti fyrir sér veggina. Á
einni teikningunni eftir þekktan málara nýlátinn var ungur maður og
hneigði sig fyrir borginni í líki stórrar blómakörfu, áreiðanlega einn af
mörgunt draumum málarans sviðsettur á hvítan pappír, á annarri teikn-
ingu látið skáld með hálftæmdan bikar og hauskúpu í baksýn og hann
hugsaði með sér hvað þessi hauskúpa ætti nú gott jafn heilalaus og hún var
þarna á myndinni enda virtist hún jafn áhyggjulaus og efni stóðu til, á
þriðju myndinni var ungur draumhugi og horfði úr fjarlægð á kaþólska
kirkju sem trónaði yfír borginni en sveif nú til himins eins og físléttur loft-
belgur. Það þótti honum einkennilegasta myndin, tók jafnvel Dalimyndinni
fram en á henni var svart teiknaður konungur af Aragon og minnti á sig í
ódýrum ramma frá Christie í London.
Hann gat ekkert unnið, það vissi hann. Svo hann lagðist aftur upp í sóf-
ann og fór að hugsa um þau átök sem hlytu að hafa átt sér stað milli málar-
anna og heila þeirra þegar þessar myndir voru í deiglunni. Hann þóttist sjá
stjórnsamar fyrirskipanir heilans í raunsæjum teikningum ungu mann-
anna á myndunum tveimur, en heilanum hafði líklega ekki tekizt að koma
í veg fyrir að kirkjan svifi til himins eða borgin breyttist í blómakörfu. Og
samt voru þessar draumkenndu veraldir áreiðanlega einnig boð frá heilan-
um, sprottnar úr átökum á mörkum svefns og vöku. En síðan áframhald-
andi styrjöld á hvítum pappírnum.
Hann var orðinn þreyttur. Drengurinn hafði hækkað sjónvarpið svo
hann lieyrði í því úr fjarska en nennti ekki að standa upp og biðja hann að
lækka í því. Hann lá uppgefinn í sófanum og virti fyrir sér myndirnar.
Engu líkara en heilinn gæfi honum stundargrið og honum rann í brjóst rétt
> þann mund sem hann var að hugsa um að heilinn væri nú kannski ekki
eins hábölvaður og hann hafði hugsað sér; a. m. k. lét hann honum eftir að