Andvari - 01.01.1985, Blaðsíða 146

144
STEFÁN SNÆVARR
ANDVARI
„Sá sem flöskustúturinn bendir á . .
Einu sinn var maður sem elskaði strendur. Hann vissi ekkert skemmtilegra
en að tölta um fjörur og var því kallaður „fjörulalli“. Honum þótti brim-
gnýrinn fegurri en nokkur tónlist, þangilmurinn betri en ilmur fegurstu
blóma. Jafnvel máfagargið heillaði hann.
Eitt sinn sem oftar var fjörulalli á rölti við sjávarsíðuna. Sól skein í heiði,
hafíð hraut í djúpum svefni, og manninum leið fjarska vel. Allt í einu sá
hann flösku í flæðarmálinu sem út af fyrir sig væri ekki í frásögu færandi
hefði hann ekki fyllst ákafri löngun til að handfjalla gripinn.
Sem hann tekur flöskuna upp sér hann að í henni er pappírsmiði, á-
krotaður. Eftir nokkurt þóf nær hann miðanum út. Á honum stendur
undarleg setning: „Beiskt sefur peðið.“ Maðurinn skundar heim þungt
hugsi. Hvað tákna þessi dularfullu orð og hver sendi flöskuskeytið?
Þegar heim kom var honum ekki rótt, hann var með allan hugann við at-
burði dagsins. Og ekki varð honum svefnsamt nóttina þá.
Er vinnu lauk næsta dag fór maðurinn rakleiðis niður á strönd. Hann
gekk Qöruna þvera og endilanga og leitaði að einhverju því sem skýrt gæti
flöskupóstinn dularfulla. Og viti menn! Finnur hann ekki aðra flösku,
áþekka þeirri fyrri! Og í flöskunni miði með torræðum boðskap: „Faðmaðu
hafið.“
Daginn eftir afréð maðurinn að skrópa í vinnunni og eyða deginum við
hafið. Og enn finnur hann flösku með boðskap: „Guðinn mun birtast í
briminu.“
Fjórða daginn hvarflaði ekki að honum að mæta í vinnu, flöskupósturinn
átti hug hans allan.
En nú brá svo við að engin flaska fannst hversu vandlega sem hann leit-
aði.
Og á sérhverjum degi mætir fjölulalli á ströndina og leitar að flösku með
boðskap. En allt kemur fyrir ekki. Og brintið ber klettana og segir „ekkert,
ekkert,“ vindarnir gnauða í hjöllunum, „ekkert, ekkert," máfarnir garga,
„ekkert, ekkert.“