Andvari - 01.01.1937, Síða 70

66
Mídas konungur vorra tíma
Andvari
neytendur: þeir litu til þess með fögnuði að mega
hneppa Þjóðverja í bráðabirgða-þrældóm og Iáta þá
vinna fyrir sig nauðungarvinnu, en sjálfir mætti þeir
njóta afrakstursins af vinnu þeirra, án þess að þurfa að
dýfa hendi í kalt vatn sjálfir. En þegar Versalasamning-
arnir voru fullgerðir, minntust þeir þess skyndilega, að
þeir voru líka framleiðendur og skildist, að hið þýzka
vöruflóð, sem þeir höfðu veitt yfir sig, myndi kollvarpa
þeirra eigin iðnaði. Þeir voru svo ráðalausir, að þeir
tóku til að klóra sér sem ákafast í höfðinu, án þess að
það kæmi þeim að nokkru haldi og jafnvel ekki þó að
þeir gerðu það allir í senn og kölluðu alþjóðlega ráð-
stefnu. Það er augljós staðreynd, að hinar ráðandi stéttir
heimsins eru of fáfróðar og heimskar til þess að vera
færar um að finna leiðir út úr ógöngunum og of stæri-
látar til þess að leita ráða hjá þeim, sem betur vita og
gæti hjálpað þeim.
Til þess að gera málið einfaldara skulum við hugsa
okkur, að einhver Bandamannaþjóðin sé aðeins einn
einstaklingur, nokkurs konar Róbínson Krúsóe á eyðiey.
Samkvæmt ákvæðum Versalasamninganna væri Þjóðverjar
skyldir til að láta honum ókeypis í té allar nauðsynjar
hans. Ef hann hagaði sér nú eins og Bandamenn hafa
gert, myndi hann segja: »Nei, látið mig ekki hafa kol,
því að það myndi ríða á slig því iðnaðarfyrirtæki mínu,
sem er fólgið í því, að eg tíni mér í eldinn. Fáið mér
ekki brauð, því að þá er akuryrkja mín í veði svo og
kornmylla mín, sem að vísu er frumsmíði, en þó haglega
fyrir komið. Og föt vil eg ekki sjá, því að eg hefi nýlega
komizt upp á að skera mér klæðnað úr dýraskinnum.
Hins vegar hefi eg ekkert á móti því, að þið færið mér
gull, því að af því get eg ekkert illt haft. Eg kem því
fyrir í hellisskúta og nota það til einskis. En hvað sem