Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1928, Blaðsíða 29

IDUNN
Rúm og tími.
127
um, án þess að til þess komi, að himininn verði logandi
ljóshaf, þó tala stjarna sé takmarkalaus, en flestir munu
líta svo á, að eigi megi stjörnum eða stjörnuveldum vera
stráð jafnt út um alt, líkast og af handahófi. Eigi ber
heldur neina náuðsyn til þess, að ætla að náttúran leggi
þessa máttarviðu sköpunarverksins af handahófi, þar sem
hún ljómar af vizku og tign, hvar sem á er litið.
Flákar þessir geta þó verið annars eðlis: sem sé r\>k
eða móða, er sveimar um geimirm á stöku stað. Séu
þetta mistursmekkir, þá eru þeir ferlega stórir og geta
því skygt á alt, sem felst að baki þeim. Rykið virðist
eigi mega farast, fremur en annað í tilveru vorri, en
kæmi það úr öllum áttum, frá óendanlegri sólnamergð,
þá ætti rúmið að fyllast móðu og mistri, svo að eigi
sæist til stjarnanna. Hvað veldur því að svo er eigi?
Geimurinn er tær en ætti að vera þrunginn mistri frá
takmarkalausri sólnamergð, og hvelfingin er dimm en
ætti að vera logabjört af skini ótal sólna?
Og hvað kemur til að mistrið í geimnum sveimar í
mökkvum, að því er virðist, en dreifist eigi um alheims-
víddina? Eigi geta menn Ieyst úr því, en hugsanlegt er,
að þar sem þesskyns frumþoka er til, þar geti aukist
við af smáögnum þeim, er fljúga um rúmið, og vera má
að þokan geti sópað rúmið á vegferð sinni, svo að baki
henni sé rúmið hreint. Sumir hyggja að frumþokur þess-
ar séu svo margar og miklar, að ljósið í rúminu strandi
þar og geti því aldrei borist hindrunarlaust um veg allr-
ar veraldar. Einniq virðast þeim líkur til að orka sú, er
streymir frá sólunum út um geiminn, og efni þau er
sólirnar sóa, lendi þar fyr eða síðar, eftir langa útivist í
himingeimnum og komist þá aftur í gangverk heimsins.
Gætu þá frumþokur ef til vill aukist að efnum og orku
samtímis því, að sólirnar eyðast. En frumþokurnar