Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1928, Blaðsíða 25

IDUNN
Rúm og tími.
123
Newtonslög og staðreyndir manna. Seeleger ályktar: Ef
efnið í geimnum er yfirleitt jafnþétt og óendanlega
þungt, þá væri aðdráttaraflið eigi að eins óákveðið við
tiltekna punkta, heldur hefði það óendanleg gildi. Kelvin
lávarður ályktar einnig: Efnið í vúminu ev að tiltölu og
meðaltali þvi minna sem meiva vúm ev tekið til og
hvevfandi lítið í vúmi, sem hefiv takmavkalausa víðáttu.
Þjóðverjinn Föppl hefir bent á, að eigi þyrfti þó svo að
vera. Hugsanlegt er, að til sé í rúminu pósitívt efni og
negatívt efni. Ef þyngd beggja þessara tegunda efnisins
væri hin sama, þá mundu kraftlínur efnisins, líkt og
kraftlínur rafmagns, liggja millum pósitivs og negatívs
efnis.
Tilvera negatívs efnis er engan veginn óhugsandi.
Pósitív efni — eða hin einu efni sem vér þekkjum —
halda saman og negativ efni ættu að gera slíkt hið
sama, svo að álengdar væri þess engi kostur að vita,
hvort hnattkerfi væri af pósitívum eða negatívum efnum
gert. Eigi væru heldur neinar líkur til þess, að pósitívt og
negatívt heimskerfi svifu hvort í nánd við annað, þar
eð þau mundu forðast hvort annað í stað þess að nálg-
ast. Sennilegast mundi vera að hnattakerfi, með fráhrind-
ingu sín í milli, mundu fjarlægjast hvort annað svo
mjög, að engi tök væru á að athuga bæði frá sama
stað og verða var við hrindiaflið millum þeirra.
Dimman á hvelfingu himinsins er annað, sem stríðir
gegn hugmyndum manna um óendanlega stjarnamergð.
Mátækið segir: »Safnast þegar saman kemur«, og svo
er einnig um ljósgeisla stjarnanna. Takmarkalaus stjarna-
mergð, jafndreifð um rúmið, mundi gera hvelfingu himins
að einu óslitnu, logandi ljóshafi, svo að vér værum sem
innan í eldkúlu. Sameinað geislaflóð allra þessara ótelj-
andi sólna rynni saman í elfu þá, er gerði himinhvolf