Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1928, Blaðsíða 84

182
Þjófurinn.
IÐUNN
Einn daginn leit Þorfinnur gamli járnsmiður inn til
hans. Hann settist á stól við rúmið, tók upp pontu sína,
sló á hana mjúklega og tók sér síðan í nefið. Síðan
lagði hann hana á stólinn hjá sér, í þeim vændum að
taka til hennar bráðlega.
Gísla varð litið út undan sér á stólinn, við og við,
meðan Þorfinnur ræddi við hann. Þarna lá pontan, speg-
ilfáð, útskorin, silfurslegin. Oft hafði hann séð fagra
gripi, en engan jafn eigulegan og þennan. Ekki þurfti
nú annað en að seilast út undan sænginni. En maður-
inn með geislabauginn? Orð hans voru eftirminnileg.
Gísli leit til veggjar — forðaðist að líta á stólinn.
Þorfinnur hóf máls á ýmsu; en Gísli var annars hugar,
tók dræmt í umræðuefnin. Þá varð Þorfinni reikað út
að glugganum, og stóð hann þar um stund. Pontan lá
eftir á stólnum.
Gísli leit við, horfði á pontuna eins og alt líf hans
væri falið í henni. Vinstri hönd hans, sinaber og mögur,
kom undan sænginni. En þá varð draumurinn alt í einu
undarlega skýr og því líkt sem þurkaði pontuna út.
Hann kipti að sér hendinni aftur.
Þorfinnur stóð enn úti við gluggann og fór nokkrum
orðum um nýja húsið, sem þeir væru að byggja niðri á
grundinni, það yrði myndarlegasta bygging. Gísli tók
ekki eftir þessu — var enn með allan hugann við grip-
inn á stólnum og tók ekki augun af honum. Alt í einu
kom höndin út undan sænginni og Iuktist um pontuna.
Gripið var fast og örugt og fimlegt, og höndin hvarf
eldfljótt með feng sinn undir sængina.
Þorfinnur vék frá glugganum og settist á stólinn aftur,
svipaðist að pontunni, en hana var hvergi að sjá.
— Hún hefir hrokkið upp undir rúmið, sagði Gísli
með barnslegu sakleysi f rómnum. Eg skal biðja hana