Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1928, Blaðsíða 9

IÐUNN
Helgafell.
107
löku hafi mönnum verið annað tamara en að líta gá-
iauslega til þessa helga vés feðra sinna. Og í þjóðtrú
íslendinga mun jafnan hafa varðveitzt lotning fyrri tíðar
manna á fellinu, þótí litlar sögur fari af slíku. Má í því
sambandi geta þess, að allmargir menn trúa því enn í'
dag, að sá maður, sem gengur upp á Helgafell, án þess
að mæla orð frá vörum eða líta um öxl sér á leiðinni
upp fellið megi einu sinni á ævinni óska sér þriggja
óska, þegar upp er komið. En hver, sem þetta gerir,
verður að halda því leyndu, hvers hann hefir óskað sér,
þangað til það er komið fram.
III.
Ferðamaðurinn nálgast Helgafell. A leiðinni frá Stykkis-
hólmi hefir hann rifjað upp fyrir sér þær fáu fornar sagnir,
sem til eru, um fellið. I dag ætlar hann sjálfur að sanna
eða ósanna þau ummæli, sem enn hvíla á því; hann ætlar
að ganga upp á fellið og freista hamingjunnar. Af öll-
um þeim óskum, sem honum hvarfla í hug, reynir hann
að velja þær, sem hann hyggur haldkvæmastar.
Á bæjarhlaðinu á Helgafelli mætir hann tveimur mönn-
um. Það eru þeir Snorri hinn ungi, sem ætlar að verða
bóndi á Helgafelli, og afi hans. Þeir frændur sýna ferða-
manninum kirkjuna og leiði Guðrúnar Osvífursdóttur,1)
en Guðrún andaðist að Helgafelli »ok þar hvílir hon«.2)
1) Laxdælasaga, útg. Kr. KSlunds, Kh. 1889—91, ltap. 78, bls. 288.
2) Guörún Osvífursdóttir keypti um lönd við Snorra goða árið
1008 og flultist frá Tungu í Sælingsdal til Helgafells, af því að hún
þoldi ekki návist Hjarðhyltinga eftir dráp Bolla, manns síns. Snorri
fluttist þá að Tungu (sjá Laxdælasögu, kap. 56, bls. 211; sbr. Eyr-
byggjasögu, kap. 56, bls. 103. —