Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1928, Blaðsíða 91

IÐUNN
Ritsjá.
189
Hefi ég í huga gott dæmi þess, hversu ólíhir geta verið dómar
um einn og sama hlut.
Síðastliðið vor bað ég Sigurjón Jónsson um eitthvað í Qang-
lera. Hann kom með kvæði, sem mér þótti lítið til koma. Fékk
ég því annað, sem að mínum dómi var miklu veigameira. En hilt
kvæðið, sem mér fanst svo fátt til um, kemur nú í kvæðabók
hans. Og í samtali um hana benti eitt af góðskáldum landsins
einmitt á þetta kvæði sem eitthvert bezta kvæðið í bókinni. Eg
varð hissa, en sit við minn keip. Og nú bæti ég líklega gráu ofatr
á svart, er ég segi þetta:
I Ljósálfum eru nokkrar visur og eitt eða tvö kvæði, sem mér
þykir ekkert til koma og hefðu ekki átt að birtast þar að mínu
vili. Ekki sakir þess, að margt miklu lakara hafi ekki birzt í
kvæðabókum, heldur vegna hins, að þetta er ekki samboðið skáld-
gáfu Sigurjóns. Bókin ber vott um það, að höf. getur gert góð
kvæði, og hann á ekki að láta annað frá sér fara.
Í bókinni kennir margra grasa. Þar eru náttúrulýsingar og á-
deilur, kvæði um dísir og álfa, drauga og afturgöngur, ástir og
vonbrigði, guði og merkismenn. Og loks eru nokkrar þýðingar,
sumar haglega gerðar.
Sigurjón á mikinn tilfinningahita, fjörugt ímyndunarafl og at-
hugunargáfu góða. Hann hefir og mikla hagmælsku til brunns að
bera. Kvæði hans eru venjulega leikandi, liðug og ósjaldan dýrt
kveðin, og tekst honum þá stundum bezt. Það er því ekki getu-
leysi höf. að kenna, heldur óvandvirkni, að lesandi rekur sig, í
stöku stað, á stirðar og óhöndulegar ljóðlínur. Miður smekkleg
orðatiltæki má og finna. En víða er giymur mikill í máli höf. og
glæsilegt orðaval, eins og t. d. í Guðaskifti, sem er eitt af til-
komumestu kvæðunum. Náttúruhrif eru prýðilega ort. Er þetta
morgunvers þar í, tekið af handahófi:
Kvaka álftir og endur
úti við hólma og sker.
Blærinn blaka fer.
Rísandi háfjalla rendur
raðast sem segl. Þau við himinn ber,
sviflétt lyftast sýnist mér.
Siglir jörð um logaver.
Orlar í fjarska á eilífðarstrendur.