Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1928, Blaðsíða 18

116
Gráni.
IDUNN
hripið og kastaði því, heldur ómjúklega, út í grjótið, svo
fór hitt sömu leiðina. Svo sleit hann reiðinginn af klárn-
um og þeytti honum frá sér.
Brandur var nú staðinn upp og lét dæluna ganga:
»Horngrýtis fanturinn«, hann hóstaði, »þú misþyrmir
mér, hefðir líklega drepið mig ef strákurinn hefði ekki
verið við. Þú eyðileggur fyrir mér verkfærin, þú stelur
frá mér því, sem þú varst búinn að gefa. Eg stefni þér,
stefni þér, stefni þér, þú skalt fá að kenna á því, mann-
drápari«. — En það var eins og Einar heyrði ekki til
hans. Hann strauk Grána um hausinn, en Gráni nudd-
aði sveittum hausnum upp við Einar. »Eg nefni ykkur
votta«, sagði Brandur, »þig strákur og þig bílstjóri, að
misþyrmingum, meiðslum, skaða og ráni«. »Auðvitað
bera þeir vitni«, sagði Einar og hvesti augun á Brand,
»ef þú þorir að stefna, mannfýla*.
Svo teymdi hann Grána upp á veginn.
Hann lét mig fara í bílnum til Reykjavíkur aftur.
Þegar bíllinn var að komast yfir næstu hæð, leit ég
aftur. Eg sá Einar koma gangandi á veginum, hann
teymdi Grána. Daginn eftir kom hann, og reið þá Grána,
í hnakknum sínum. Aldrei mintist hann einu orði á við-
burðinn við mig, og aldrei þurfti ég að bera vitni í málinu.
Þegar ég fór burt frá Reykjavík, þrem árum síðar,
var Gráni enn þá lifandi. Hann var orðinn æði fóta-
veikur og bágur fyrir brjósfi, og menn sögðu að það
kostaði Einar drjúgan skilding að halda lífinu í klárnum.
(Gamlárskvöld 1926).
Þórir Bergsson.