Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1928, Blaðsíða 34

132
3379 dagar úr lífi mínu.
IÐUNN
yogaæfingar, og fyrir tilsfyrk þeirra bætfi ég stórum
heilsu mína. Um þessar æfingar reit ég eldlega tímarits-
grein, er ég kallaði Ljós úr austri. Auk þessa flutti ég
tölur og fyrirlestra um hin og þessi heimspekileg og
háspekileg efni. Eg óskaði í einlægni að öðlast skýlausa
þekkingu á hinum duldu og sýnilegu lögum alheims-
ins, og vanmáttur hjarta míns leitaði sambands við hið
absoluta.
Þessi forvitni mín og löngun eftir ímyndaðri lausn
knúði mig lil að takast ferð á hendur til Lundúna og
Parísarborgar sumarið 1921 til þess að sjá og hlýða á
fræga dulspekinga og heimsfræðara. En uppskera mín
varð rýr. Eg sá að eins menn og heyrði að eins orð.
Eftir heimkomu mína úr þessum vonsvikna leiðangri
gerðist óvenjulega hlægilegur atburður í þjóðlífi voru.
Hann dró athygli mína ofan úr draumsölum himinsins
niður í hlandforir veruleikans, sem vér köllum jarðneskt
líf. Upp úr því tók ég að lesa og brjóta heilann um
þjóðfélagsmál. Og ég varð eldrauður jafnaðarmaður.
Aður var ég að eins hversdagslegur, velviljaður um-
bótamaður.
Eg var ágætur kennari. Nemendurnir hrósuðu tilsögn
minni. Og yfirboðarar mínir stungu því að mér, að betri
fræðara hefðu þeir aldrei haft. En forlögin eru hverful.
Hjörtu mannanna stjórnast ekki af hyggindum. Þau eru
lamin áfram af saurugum fýsnum. Þess vegna hrapaði
ég vonum bráðar af himni »ágæts kennara*.
Arið 1922 kastaði ég upp í jórtrandi ginið á borgara-
legri hræsni lítilli bók, sem ég valdi nafnið liuitir
hrafnar. Hún flutti lyrisk ljóð. Þar söng ég auðvitað um
hina heilögu ást, um náttúrur borgaranna, um örlög
mannanna, um himnaríki og helvíti, um líf og dauða.
Eg var nýstárlegt nútíðarskáld. Futuristi, ekspressionisti,