Eimreiðin - 01.01.1942, Síða 56

36
OPNIÐ KIRKJURNAR1
eimbeiðin
óþelckta hermannsins í Westminster Abbey, til þess að biðj^
um varðveizlu friðarins. Ég kom í tvigang í Westminster
Abbey þessa minnisverðu septemberdaga, og hvorki vöktu
hinar fögru myndastyttur né háreistu bogahvel sjálfrar kirkj-
unnar eins mikla aðdáun mína og sjálf kyrrðin, sem allt
þetta fólk var svo samtaka um að varðveita.
Hvers vegna má ekki taka upp þennan sið á íslandi, að
láta ltirkjurnar standa opnar daglega? Er okkur ekki trúandi
til að haga okkur þar eins og siðaðir menn? Ef svo er ekki.
yrði að vera þar ströng gæzla á meðan opið væri. En ég held,
að ekki kæmi til þess, að framin yrðu spjöll í kirkjunuin
eða hermdarverk, þó að þessi siður kæmist á. Ein kirkja hei
í höfuðstaðnum stendur opin daglega, Landakotskirkja, og
mun ekki hafa orðið tjón að. Nú ganga óvenjulegir og alvai'-
legir tímar yfir heiminn. Hugir manna verða oft gripnir af
stórfelldum viðburðum. Þörfin til samfélags við æðri máttar-
völd er rík. Jafnvel ókirkjurækinn maður, sem svo er auð-
kenndur, gæti fundið hvöt hjá sér til að leita einverunnai
uppi við altarisgrátur kirkjunnar einhverja þá stund, er hann
hefði til þess nauðsynlegt hugarfar, þó að hann svo aldrei
sækti messur. En einmitt það, að eiga tækifærið til að ganga
í kirkju, þegar hugurinn er bezt fyrir það kallaður, getui
leitt til þess, að menn byrji að venja komur sínar á sjálfa1
guðsþjónustur prestanna.
„Opnið þið kirkjuna upp á gátt
í öllum hamingju bænum!“
Svo kvað Guðmundur skáld Guðmundsson. Þetta þarf að gelíl
í bókstaflegum skilningi. Fyrstu tilraunina ætti að gera he1
í höfuðstaðnum, og gera hana einmitt nú, á þeim alvarlegust11
timum, sem yfir íslenzku þjóðina hafa gengið um langt skeið-
Sv. S.