Eimreiðin - 01.01.1942, Qupperneq 66

46
SÓLSKIN OG SUNNANVINDUR
EIMBEIÐl!'
Því kastar hann ekki logum lofnar-sparðs
líka að Þuru, er tæki á móti honum?
— Undarleg virðast afglöp þessa manns.
Mývatn hlasir við, þótt eigi kunnum vér að lýsa allri þeirn
fjölbreytni, sem þar ber fyrir augu, en Mývatn mundi vera
mikillar náttúru. Bíllinn er kominn á leiðarenda og staðnæ111'
ist við hið forna höfuðból, Reykjahlið. Þar var Arnór, og Þa^'
an er Reykjahlíðarættin. Hún er þrungin af frjósemi.
Á hlaðinu i Reykjahlíð stendur inaður einn mikill vexti og
lítið eitt lotinn í herðum. Þetta er Eggert Stefánsson, him1
frægi söngvari, sem nú er á ferðalagi um Norðurland. Hann
heilsar dr. Einari, frú hans og Þóroddi og segir: „Hér er alveg
dásamlegt.“
Bilstjórinn á grænu skyrtunni lýsir yfir því, að hann num1
dveljast i Reykjahlíð hálfa aðra klukkustund. Þremenning'
arnir ætla til Lauga og verða því að nota límann vel. á
borðum er það ákveðið, að dr. Einar, Páll kennari og þremenn-
ingarnir fari út í Slútnes að snæðingi loknum. — Tíminn CI
að vísu naumur, en hinn ágæti bílstjóri heitir góðu um það :1(i
halda aftur af færleiknum, þótt komið sé fram vfir áætluna1
tíma. Bátur er leigður til fararinnar, og kvenkostur sá, er bát
inn leigir, spju- með hátignarsvip: „Getið þið róið sjálfn •
Böðvar og Hjörtur verða orðlausir af forundran, en dr. Eim11
og Þóroddur svara spurningunni játandi og brosa þó um lel®’
Bátnum er nú skotið á flot, og setjast fjórir menn undir áraf-
Róðurinn sækist þó seint, þótt ræðurum þurfi hvorki hugJ1
eða kunnáttu að frýja. Gróður er svo mikill í vatninu, að vai
er þar stingandi niður ár. Þetta er þingeyskur gróður, r()t
sterkur og þrunginn af þrjózku. —- Eftir hálftima róðu'
gegnum þennan ginnsterka gróður tekur fleytan niðri i Slut
nesi.
Ræðarar og farþegar stíga á land og njóta þessa frse»‘
staðar. Gróður er allur í sumarskrúða. Rykleitt mý svif111
yfir nesinu, sen1 að vísu er eyja. Þetta er rykmý, en svo kaH*1
þeir Mývetningar hið meinlausa mý til aðgreiningar frá hu1
uin margbölvaða mývargi, sem frægur er að endemum- • ‘
vargur er fallinn í valinn að sinni.