Eimreiðin - 01.01.1942, Qupperneq 92

EIMBEIÐIN
Skógarbjörninn.
Æskuminning.
Oft hefur mér orðið hugsað til þess síðar á ævinni, þegar
ég mætti skógarbirni í fyrsta sinn. Ég var þá átján ára og átti
allan heiminn. Á vetrum gekk ég í skóla, en á sumrin var cg
blaðamaður og flækingur. Það var dýrðlegt lif! Flökkuinanns-
eðlið hefur átt sterk ítök i mér, síðan ég var sinali í aust-
fjarðaþokunni. Og það hefur aldrei síðan frá mér vikið. Ég
hafði snemma lært að einbeina augum mínum og huga, eins
og islenzkum sveitastrákum var nauðsyn áður fyrr, er þel1
höfðu ábyrgðarstörf með höndum frá barnæsku, hjásetur og
smalamennsku langt frá bæjum, og hvernig sem viðraði. Þa®
hefur reynzt mér góður skóli, sem ég hef búið að lengi- Eg
varð snemma skyggn á flest það, sem fyrir augu bar. Og 1
framandi landi var það allmargt og nýstárlegt. Ferðir inínin'
og ferðasögur voru þvi ætið fróðlegar og viðburðarikar. Auð-
vitað fyrst og fremst i mínum augum. Var þó söguefnið dg1
ætíð mikið né merkilegt. En þar kenndi margra grasa. Og til*
brigðin voru óþrjótandi: Lítill músarungi í Mfshættu á þjóö-
veginum i fyrstu ferð minni á reiðhjóli. Fjallganga okkar
Jóhannesar Hárklou1) upp á Sauðahornið að næturlagi. i,jI1
það er hæsta fjallið á Sunnmæri. — Það var þaðan, sem Mads
i Móum sá „mývarginn geispa í Zúlulandi". Svo hátt er fjallið-
Og Móa-Mads var Vellýgni-Bjarni Sunnmæringa. — Það val
því eigi furða, þótt Hárklou, sem var roskinn maður og ali"
feitur og orðinn óvanur fjallgöngum, væri orðinn þreyttur, el'
upp kom. Hann renndi sér því á rassinum niður langan fannar-
geira í gili ofan af tindi og niður á hjalla í miðju fjalli. En þa
var líka sjón að sjá skyrtuna, sem hann hafði vafið utan i>nl
sig til hlífðar!
Önnur ferðabréf mín voru eigi eins staðbundin. Þá var vítt
og hátt milli himins og jarðar. Þau svifu oft og tíðum í lausu
1) Fricgur organlcikari og tónskáld.