Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Blaðsíða 21

ÍÐUNN
Uppreistin gegn siðmenningunni.
195
maður við þessa áferðarfögru yfirlýsingu. Þúsundir
sjálfboðaliða þyrptust undir fánana án pess að bíða
eftir kalli. Áður en ófriðnum lauk, höfðu meira en tólf
púsundir þeirra látið lífið í Póllandi og Flandern.
En svo kom 1916, og það varð augljóst, að hér mundi
ekki auðiÖ verða skjótfengins sigurs. 1 fyrirframgrun
um ófarir og sekt var skóþurkan, sakaraðilinn, útvalinn.
Ríkisþingmaður einn að nafni Werner, Gyðingafjandi
mikill, krafðist þess, að þeir væru taldir, til þess að
fundið yrði, hverir „undanbragðamennirnir" væru. Hið
rangláta, auðmýkjandi manntal var framkvæint. Niður-
stöður þess urðu, að minsta kosti frá hernaðarlegu
sjónarmiði, Gyðingum til hinnar mestu sæmdar. Helm-
ingurinn af rúmlega 60 þús. hermönnum Gyðinga-
ættar var í eldlínunni, í fremstu víggröfunum. En það
skyldi engu máli skifta. Héðan af var það, að minsta
kosti óafvitandi, ákveðið, hverir skyldu bera byrðarnar
af óförum Þýzkalands og smán, hverir skyldu verða
fórnardýr og krossfestast. Hver skyldi verða hafurinn,.
sem Þjóðverjar gætu dengt syndabyrði reiði sinnar á?
Hér stendur alt heima, eins og. í fyrirmyndarsögu í ann-
álum sálsýkisfræðings.
En sögulokin yrkja sig sjálf á furðu auðveldan hátt.
Öfarirnar nálgast. Gyðingur, Albert sálugi Ballin, réð
keisaranum til þess að semja frið, meðan viðunandi
kosti var að fá, en réð sjálfum sér bana, er ráð hans
voru að engu höfð. Hallærið kom í kjölfar hafnbanns-
ins, og ópin um það, að Gyðinginn skyldi krossfesta,.
i'isu hærra og hærra. Loks komu friðarskilmálarnir,
auðmýkjandi og herfilegir, með hinu eitraða ákvæði
sínu um það, að Þjóðverjar einir ættu sök á ófriðinum,
með grimmilegum skaðabótum, sem fávizkan og hefni-
girnin ákváðu í sameiningu, og þar á ofan það óaf-