Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Blaðsíða 32

206
Um ættjarðarást.
IÐUNN
gagn eða ánægju. Sömuleiðis getur hún náð til eigna.
Bóndanum þykir vænt um jörðina sína, sem fæðir
hann og klæðir, eins og honum, í barnæsku pótti vænt
um móður sína, sem gaf honum að eta. Hann elskar
„móður Noreg“ að svo miklu leyti, sem landið er honiirn
móðir.
Þessi tilfinning er eðlileg og í alla staði heilbrigð.
Undirstaða hennar er heilnæmt, alhliöa starf og sæmileg
afkoma.
Það er því staðreynd, að bændafólkið ann ættjörð
sinni — eða réttara sagt, það ann heimahögunum, jörðinni
sinni og dýrunum, jafnvel nágrönnum sínum og sveit-
inni. 1 borginni fara bændurnir hjá sér — eða þeir lenda
á fylliríi, verða glæfralýð götunnar að bráð og koma
heim með mórauða samvizku. Osló telst ekki með fóst-
urjörðinni, ekki fyrir nokkurn mun; bændurnir líta á
hana sem hálfdanska nýlendu, par sem ekki verði þver-
fótaö fyrir bófum og alls kyns afætulýð.
Borgarbúann kann að dreyma um „sveitasæluna", sem
í vitund hans er tengd hugmyndinni um sumarleyfi og
þægilegt iðjuleysi. En hann er bundinn steingötunni,.
þar sem hann ólst upp, ef hann á annað borð er bund-
inn nokkrum stað.
í gamla daga þótti sjómönnum vænt um skútuna
sína, ef þeir höfðu siglt með henni lengi, en sér í lagi
ef þeir áttu hlut í henni. Það örvaði kærleikann að mun.
Þetta er ofur eðlilegt. — En háseti nú á dögum, sem
ræður sig á nýtt skip í annari hvorri höfn — honum tekst
ekki að rækta með sér neina slíka heimakend. Hvernig
ætti hann að geta það? Kyndari, svartur af kolaryki og
gljáandi af svita — ef hann finnur til heimahugðar niðri
i kolarúminu, þá gæti hann vissulega fest yndi í helvíti
eigi síður.