Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Blaðsíða 29

JÐUNN
Um ættjarðarást.
203
Ég hefi þetta ekki eftir neinu blaði og ekki heldur frá
kommúnistiskum heimildum. Ég hefi [rað frá ópólitísk-
um, borgaralegum kunningjum mínum, sem ég hefi talað
við og sjálfir hafa verið vitni að slíkum atburðum og
meira að segja þolendur þessarar athafnasömu ættjarð-
arástar.
Annars skyldi maður ætla, að þegar mennirnir eru
undir áhrifum þessarar göfugu tilfinningar, þá yrðu þeir
svo alveg frámunalega góðir og glaðværir, að hjarta-
hlýjan blátt áfram geislaði út frá þeim. En það er nú
það undarlega, að þegar mennirnir elska fósturjörðina
heitast, þá verða þeir að jafnaði hamslausir af vonzku.
Það er kunnugt um allar jarðir, að sé ættjarðarástin
reglulega harðsoðin, þá brennur hún í skinninu eftir
að leggja líf og blóð í sölurnar. Ekki bara líf og blóð
annara, eins og sumir kynnu að freistast til að ætla,
heldur jafnvel sitt eigið líf og blóð.
Meira verður ekki með sanngirni krafist. Lengra nær
heldur ekki foreldra-ástin eða hjúskaparástin. Ætt-
jarðarástin er því ein af okkar göfugustu tilfinningum
og áreiðanlega ein af okkar sterkustu. En eins og
önnur ást, getur hún tekið á sig margs konar myndir.
Hún getur komið fram sem hetjudáð, og hún
getur komið fram sem villidýrsæði. Hún getur snúið
sér að hagrænum efnum eða jafnvel orðið blátt áfram
einn þáttur atvinnulífsins.
Þetta síðasta kann að láta undarlega í eyrum fyrst
í stað. En við nánari íhugun áttum við okkur á því,
að ástin hefir á öllum tímum verið mjög þýðingarmikil
atvinnugrein. Það fyrsta, sent ntaðurinn sló eign sinni
á, hefir alveg vafalaust verið kona.
Þegar ástin er boðin sem verzlunarvara á opnum
markaði, erunt við vanir að nefna það saurlifnað. Sú