Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Blaðsíða 46

220
Um ættjarðarást.
iuunn
pegar hún er notuð til æsinga gegn hinu vinnándi
fólki og til þess að undirbúa borgarastríð. En það er
augsýnilega markmið Félags föðurlandsvina, Pjóð-
varnarmanna og nú síðast Einingarinnar.
Því skyldi fólkið ekki mega syngja „Já, vér elskum
— —þegar því er mál. En við megum ekki ætlast
til þess, að heimilislausir og eignalausir öreigar bæj-
anna syngi lof og dýrð því menningarlífi, er þeir fara
á mis við, af jafn-mikilli hrifningu og hinir, sem njóta
þægindanna í fylsta mæli — eða að þeir séu jafn-
fúsir til fórna, þegar verja skal heimili og eignir, eins
og eigendurnir sjálfir.
Komi einhver og haldi því fram, að „mennirnir án
föðurlands“ séu sneyddir tilfinningum, er samsvara
ættjarðarást eignamannanna, þá skjátlast honum herfi-
lega.
Öreiginn á tilfinningar eins og hver annar. Þær
binda hann að vísu ekki við bújörð í sveit eða við
náttúruna — eins og viö komumst svo fallega að
orði — þótt hann að sjálfsögðu geti notið náttúru-
fegurðar og útilífs, eigi hann þess kost. Þær tjóðra
hann ef til vill ekki við neinn stað. Þær binda hann við
félagana, er sæta sömu örlögum og hann.
Föðurland hans er ekki lítill landskiki eða inniluktur
dalur. Það er ekki afgirt. Það lokar ekki úti mikinn
hluta mannkynsins og kallar fjandmenn. 1 föðurlandi
öreigans fá allir borgararétt, sem vilja.
Ætljarðarást öreigans — það er samúð hans meó
félögum sínum. Það er samábyrgð hans með stéttar-
bræðrum sínum um alla jörð. Honum er þetta heilög
tilfinning, sem ekki verður boðin til kaups eða seld á
torgum — eða notuð til skrumauglýsinga.
Til þess er hún ekki hæf. Hún er ekki heldur nothæf