Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Blaðsíða 9

IÐUNN
Uppreistin gegn siðmenningunni.
183
rœna heri, sem æða yfir jörðina, um berserksæði í orr-
ustum og nautnatrylling dauða og blóðs. Að líta á
Nazistana einvörðungu sem kjaftaskjóður og fífl, er
hungrið og lýðskúmarnir hafi hrundið til athafna, er
að vanmeta hrapallega bæði afl þessarar hreyfingar
og ógn pá, sem af henni stendur. Þessi lireyfing á sína
vitfirtu, en harla sérkennilegu spámenn. í trúnaðar-
mannahring sínum hefir hún sem insta kopp í búri og
æðsta leiðtoga jafn-óvenjulega gáfað skáld eins og
Stefan George. En af honum eru peir Hitler og Goebbels
og hyski peirra ekki annað en ruddalegt bergmál. Fyrir
mörgum árum bað hann í ljóðum sínum um sikileyska
kvöldmessu (morð og manndráp). 1922 hrópaði hann til
lærisveina sinna, að nú væri pegar of framorðið, sam-
kvæmt úrskurði himnanna, fyrir „polinmæði og pjór“.
Nei,
„tug þúsunda skal heilagt æði hrífa,
og deyða verður drepsótt heilög annan,
og heilög styrjöld hundrað þúsund enn.“
Jæja; vér erum nú pegar vottar að hinu „heilaga
mði“ og hinni „heilögu drepsótt". Hamingjan forði oss
frá að fá nú hina „heilögu styrjöld" í ofanálag.
Ég er ekki einn peirra, sem blátt áfram fullyrða, að
enginn vandi hafi staðið af Gyðingum í Þýzkalandi.
Hvorir tveggja höfðu gert axarsköft, Gyðingar og
Germanir. En hér var enginn sá vandi, er siðsamlegri
og skynsamlegri samvinnu hefði verið ofraun að leysa
smátt og smátt. En hið „heilaga æði“, andi hinnar
heiðnu uppreistar, purfti að svala sér á einhyerjum
•handhægum og nærtækum óvini. Og óafvitandi skap-
ast sú nauðsyn, að pessi óvinur varð að vera tákn
alls pess, sem átti að eyða. Hann varð að vera tákn