Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Blaðsíða 54

228
Fólkið á Felli.
IÐUNN
ur með túnið. — Já, hirtu á laugardagskvöld, svo
voru töðugjöldin næsta laugardag. — Nei. — Jú, þetta
er áreiðanlegt, þá var einmitt bundið síðast. Svo kom
óþurkurinn, og hann var búinn að standa hálfa þriðju
viku, þegar þerririnn kom. Pað er ekki um að villast.
— Hvað er annars presturinn að tala um?
„. . . Á svona dögum ættum við líka að finna til þess,
hve mikið hann hefir fyrir okkur gert. Þegar sveitin
okkar liggur böðuð í ljósadýrð fyrir hans mikla kær-
leika til okkar allra, þó við höfum ekki neitt af þessu
verðskuldað. Hugsið ykkur, bræður mínir og systur,
ef við ættum að kaupa alt það ljósmeti, sem hann lætur
okkur hafa fyrir ekki neitt. . . .“
Presturinn er víst að tala um guð, hugsar Jón.
Aldrei hafði hann nú hugsað út í þetta fyr; þetta var
náttúrlega alveg satt. — Tuttugu og fimm krónur á
viku. Sjö vikur. Já, það var töluverð upphæð. Ætli það
væri ekki réttast að láta Gunnar fara, þegar búið er
að binda þessa tuggu? — Nei, rétt að hafa hann til
helgarinnar.
Hvaöa óttalegur gauragangur er þetta? Fyrir utan
mannþyrpinguna eru alt í einu milli tíu og tuttugu
hundar komnir í hörku-áflog út af hreint engu.
Jón truflast nokkra stund við hugsanir sínar, en að
lokum kemst þó friður á. Hvað er presturinn nú að
segja ?
.... Og við munum á þessari stundu öll sem einn
þakka þeim fyrir þetta nýreista hús honum til dýrðar.
Og svo vil ég færa þeim þakkir fyrir þá höfðinglegu
gjöf, er þær sendu mér í vetur. Og enn fremur hefi ég
verið beðinn að færa þeim þakkir frá nokkrum fátæk-
um börnum, er þær gáfu sálmabækur fyrir jólin. Guð
hefir sjálfur sagt, að hann muni eftir börnunum, og