Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Blaðsíða 31

QOUNN
Um ættjarðarást.
205
Boris Gleb, en þar búa skinnklæddir Lappar, sem játa
rússnesk-katólska trú. Hér verðum við alvarlega að
gæta að okkur. Við elskum náttúrlega pær 30 þúsundir
Lappa, sem búa á heiðum Finnmerkur. En Skinn-
Lappana katólsku? — Nei; ég held nú síður!
Hvort við eigum að elska Austur-Grænland, er líka
fullkomið vafa-atriði. Við verðum að bíða og sjá,
hvernig dómurinn fellur í Haag.
Árið 1905 áttum við í deilu við Svía um Grísaboðana,
hvort þeir væru norskir eða sænskir. Við vorum á því,
að þeir væru norskir, — þaö voru allir Norðmenn.
Og hver einasti Svíi var öldungis sannfærður um, að
þeir væru sænskir. ! þá daga nutu Grísaboðarnir þeirra
hlunninda að vera elskaðir af tveim þjóðum.
En svo maður tali í alvöru: Eigum við að elska
Lappa, en ekki t. d. Svía? Er þab þannig að skilja —
eða er það blátt áfram ofar öllum mannlegum skilningi?
Forsætisráðherrann verður að sjálfsögðu að loka
augunum fyrir þjóðfræðilegum takmarkalínum. Hann
verður að sjá borgið hinni ríkisréttarlegu einingu. En
annars er það reynsla okkar dauðlegra manna, að við
megum ekki teygja of mikið úr kærleikanum, — þá er
hætt við, að hann útvatnist. Hann getur t. d. með
engu móti, sér að skaðlausu, náð til Austur- og Vestur-
lands í senn.
Að öðru leyti þörfnumst við engra leiðbeininga um
skynsamlega takmörkun tilfinninga okkar. Hana finnum
við sjálf. Við elskum ekki stað, sem við höfum aldrei
séð, og ekki heldur fólk, sem við höfum aldrei kynst.
Við elskum okkur sjálf. Sú ást er einlæg og djúp.
Og hún varir lífið á enda.
Hjá mörgum nær þessi tilfinning einnig til nánasta
skylduliðs þeirra — einkum á meðan þeir hafa af því