Búnaðarrit - 01.01.1917, Blaðsíða 118

112
BÚNAÐARRIT
vali. En svo eru þessar illhærur miklu meiri á gömlu
fé og fé sem illa er fóðrað. Þelmikla og þykkullaða íéð
hefir minstar illhærur, og eitt einkenni þess, að ill-
hærurnar séu ekki miklar á kindinni, er það, að ullin
á bringunni og kviðnum sé sem þelkendust.
Eins og skiijanlegt er, verður aldrei hægt að hafa hér
mjög ullargott fé; til þess er veðuráttufarið of votviðra-
samt. og stormasamt og viðurværi fjárins of misjafnt,
mikill munur á sumar- og vetrarviðurværi. Þó getur
íéð hér haft dágóða ull, og til eru fjárkyn, sem eru
ullarverri en okkar fé, til dæmis svarthöfðaféð á Skot-
landi. Hjaltlenzka fjárkynið, sem var í fyrndinni hið
sama og hér og er enn mjög svipaö okkar fó, heíir fína
ull og góða. En það sem þykir spilla henni mest er að
hún er illhærótt.
Við ullarmatið, sem nú er komið á, er aðallega talað
um verkun ullarinnar, og hún flokkuð eftir því, og svo
eftir lit, og haustull frá vorull. En ullargæðin hljóta að
koma til greina við sölu og notkun ullarinnar — með
timanum — meira heldur en nú gerist. Og ullargæðin
eiga líka að geta hækkað ullarverðið eins og betri þvott-
ur og þurkun. Á því er enginn vafi.
Norðlenzk ull er — undir eðlilegum kringumstæðum
— verðmeiri erlendis, og er það ekki eingöngu af því,
að hún só betur verkuð, heldur og líka af þvi, að hún
er betri.
Hægra er að fá féð ullarbetra, er menn hætta frá-
færum, og meiri ull.
Því er haldið fram af sumum mönnum, að sé féð
mjög fínullað — eftir okkar mælikvarða — sé það einnig
lingert. En svo þarf alls ekki að vera. Bara að ullin só
nógu þykk og skinnið á kindunum nógu þykt og laust
og að það sýnist rauðleitt, þegar flett er sundur ullinni.
Hafi kindin þetta skinnlag, er hún hraust og getur þá
gefið góða ull og mikla. En hafi kindin þunt skinn og
strengt, er það eitt vísasta og glöggasta einkenni þess,