Morgunn - 01.12.1921, Side 25

MORGUNN
145
Leitið, og þér munað finna.
Það dimrair oft snögglega’ af dauðans nótt:
í há8ölum vonanna verður hljótt.
Og geislandi fegurð, er seiðir sál,
er aviplega hrundið á dauðans bál.
Og ljómandi gleðin, ljóa á brá,
með titrandi hjarta hörfar frá.
En sorgin gengur um grátnar dyr,
þar sem gleðinnar vorheimur brosti fyr.
Þá er ekki hlíft þvi sem hugur vor ann,
þvi helgasta’ og göfgasta’, er sál vor fann.
Vér þekkjum þá eldaáru órslitastund,
er ástvinir hníga í dauðans blund.
Því vinunum beztu er sundur svift,
og fegurstu blómunum burtu kipt.
Og móðurelskunni’ er ekki vægt,
því dauðinn fer leið sína hart og hægt.
Hann horfir svo kaldur á hjartana tár,
og hlustar svo þögull á andvörp sár.
Vér getum ei annað en grátin spurt,
»Það ganga allir með dauðanum burt,
en hvar er þá öll þessi miljóna-mergð?*
Sú spurning oss nístir eem nakið sverð.
Og hvar er það eilífa lífains land,
er ljósinu slái’ yfir dauðans sand?
Sú »eilífa trú«, sem oas er kend,
á óviasubálinu’ er steikt og brend.
Vér deyjum með efann og sorgina’ í sál,
e/ siðasta vonin um lifið er tdl.