Morgunn - 01.12.1921, Blaðsíða 77

MOEGUNU
197
Ohjákvæmilegt er að minnast á annan einkenniiegan
ílokk líffæralíkinga, þegar minst er á fullkomnar og ófull-
komnar myndir. — Það eru reglulegar stælingar (simu-
lacra). Það eru t. d. stælingar af fingrum, þar sem lagið
er venjulegt, en það vantar hita, beygjanleik og liði fingr-
anna. Það eru stælingar af andlitum, sem líta út eins
og grímur eða eins og þau væru klipt úr pappír, hár-
lokkar sem eru fastir við óákveðnar myndir o. s. frv.
Þessar stælingar, sem ómögulegt er að neita að séu
til (og það er atriði, sem er afarmikilsvert), hafa vakið
furðu og ruglað margan rannsóknarmanninn. >Maður
gæti látið sér detta í hug«, segir hr de Fontenay, »að
einhver illkvittinn draugur væri að gabba rannsóknar-
mennina«.
En annars er í raun og veru mjög auðvelt að skýra þess-
ar stælingar. Þær eru framleiddar af dularafli, sem ekki get-
ur framleitt nema lítið af útstreymi og mátturinn til að fara
með útstreymið er enn minni. Það gerir það sem það
getur; því hepnast sjaldan að fullu, blátt áfram af því, að
starf8emi þess heflr verið beint út úr eðlilegum leiðum og
það er þess vegna ekki eins örugt í rásinni eins og líf-
eðlileg starfsemi, sem styðst við venjulega lífshvöt. Okkur
er auðveldara að akilja þetta, þegar við gætum þess, að
til eru einnig stælingar í venjulegri lífeðlisstarfsemi. Auk
velþroskaðra líffærakerfa og fullkominna fósturlíkama
koma fyrir ótímabærir burðir, ófreskjur og vanskapnaðir.
Ekkert er kynlegra að þessu leyti heldur en húðpoka-
æxlin (cy8toma dermoidale), þar sem finna má hár, tenn-
ur, innýfli og jafnvel raeira eða minna fullkomna fóstur-
líkami. Hin dulræna lífeðlisfræði hefir engu síður en sú
venjulega sína fullburða og ófullburða líkami, sínar ófreskj-
ur og sín húðpokaæxli. Dæmin eru alveg hliðstæð.
Hvarf líkamninganna er að rainsta kosti eins furðu-
legt eins og birting þeirra. Þær hverfa stundum á augna-
bliki eða svo að segja. Myndir, sem unt var að sjá og
þreifa á, hverfa á minna en einni sekúndu. En stundum