Morgunn - 01.12.1921, Blaðsíða 42
162
MORGUNN
mér svo nálægt ykkur. Þið vitið, að eg mun altaf vera
það. 'Pabba langar mikið til að ajá mig. Eg óska eins
heitt og hann, að hann gæti það, en eg er að reyna,
og ef við höldum áfram að elskast, getur verið, að hann
sjái mig, en það verður að fara eins og guð vill. Þá
gæti eg ekki látið sjá mig lengi, og pabba mundi finnast
enn þá frekar, að hann væri búinn að missa mig. Hann
mundi sakna mín meir en áður. Nú heyrir hann mig
tala við sig og veit, að eg lifi og elska*.
3. janúar 1913 ritaði hún m. a.:
»Þið vitið, að elsku-amma mín — eg á við mömmu
þína [o: frú Normans] er orðin ósköp þreytt. Hún er
nærri því orðin andi, en þú verður ekki hrygg af því,
þvl að eg er andi líka, svo að við verðum þá báðar það
sama«.
Eg ætla að minnast hér stuttlega á þann kafla bók-
arinnar, sem kallaður er »Leyndarmál Monicu*. Sum-
arið 1911 höfðu Normanshjónin sæzt við fjölskyldu frú
Normans, en þá um haustið móðgaði ein af frænkum
hennar þau hjónin svo mjög, að hr Norman vildi ekki
leyfa konu sinni að tala við hana, fyr en hún bæði af-
sökunar. Það varð ekki, og óvináttan hélzt. Þau hjón-
in og þessi frænka hittust oft í sama húsi, en töluðust
ekki við.
Um mánaðamótin júní—júlí 1912 heyrði hr Norman
hvað eftir annað rödd, sem hvíslaði: »Dickie, þú verður
að segja: Fyrirgef oss vorar skuldir, svo sem vér og
fyrirgefum vorum skuldunautum«. Hann gat ekki um
þetta við konu sina, og skeytin, sem hún ritaði ósjálfrátt,
gfttu heldur ekki um það, en þau voru full af bendingum
um frið og kærleika. 11 júlí ritaði Monica: »Látið
ekkert taka burt frið ykkar og kærleika. Þannig kemst
eg nær ykkur. Hugsið ávalt um það, hvað þið elskið
mig. Guð blessi ykkur . . . Litla lambið vkkar Monica
Joe1)*. — Þann 16. ritaði hún: »Segðu Dickie að fara
‘) *tytting nr Ginneppina.