Morgunn - 01.12.1921, Blaðsíða 45
MORGUNN
165
dána bróður Binn og bað hann að segja Monicu nafn sítt,
svo að hún gæti látið móður sína rita það. Ungfrú
Dallas ritaði sér til minnis, að hún hefði beðið liann
þes^a, en gleymdi því eíðan.
Þann 2. september fekk hún bréf og í því skeyti
frá Monicu, og þar stóð m. a. þetta: »Hérna er Haraldur1)
með hennar nafni (o: ættarnafni). Það er langt síðan, að
hann kom hingað, Eg segi þér það (o: frú Norman);
auðvitað segir þú henni það, og hún mun segjast vera
mjög glöð yfir því, að eg get sagt henni nafnið*.
Nafnið var rétt, og bæn ungfrú Dallas hafði því
verið uppfylt —
Það væri gaman að geta sagt nánara frá þessu efni,
en tíniinn leyíir þaft ekki.
Þó að allgóðar sannanir kæmi fram í fyrirbrigðum
þessum, finst mér aðalatiiðið vera áhrifin á foreldrana
og móður hr. Normans. Hún gladdist ákaflega af skeyt-
unum frá manni sinum, og nærri má geta, hvort móður
Monicu hefir eklti orðið sins harms að léttara fyrir vissu
þá, sem fyrirbrigðin veittu henni. En greinilegust voru
áhrifin á hr. Norman. Um breytingu þá, sem á sér hafi
oiðið, ritar hann þannig til ungfrú Dallas: — »Eg var
og hafði verið í mörg ár í óvináttu við skyldfólk kon-
unnar minnar og vildi hvorki leyfa henni að hitta það
nó skrifa því I fám orðum sagt, eg var sjálfum mér og
ástvinum mínum til ama. Félagar mínir voru óheppileg-
ir; eg vissi það, en hélt þó fast við þá. Mér fanst lífið
vera helvíti. Og svona slarkaðist það áfram, unz eg
var alt í einu hrifinn upp með einum kipp og stóð aug-
liti til auglitis við mikinn veruleika, hið Oséna Lif. Mér
varð mjög bilt og varð fyrir mikilli breytingu. Hið um-
liðna hrundi utan af mér. Það var eins, og eg hefði
hnept frá mér yfirhöfn, og hún dytti niður. Það var
ekkert strið þá, engin barátta við sjálfan mig — mér
') Dulnefni.