Morgunn - 01.12.1935, Qupperneq 6

132
MORGUNN
hefir það vakið úti um allan heim. Mörgum mönnum er
það í meira lagi hugleikið að gera sem minst úr gildi hinna
sálrænu fyrirbrigða. Einkum virðast þeir taka sér það nærri
ef þau styrki eilífðarvonir og trúrækni mannanna. Sumir
hafa kannast við það — auðvitað með nauðung, en kann-
ast við það samt — að framhaldslíf eftir dauða líkamans
sé sannað. En það sé lítið gagn að því. Með því sé ekki
ódauðleikinn sannaður. Með því sé ekki sannað, að menn
kunni ekki að deyja í öðrum heimi og líða alveg undir
lok. Hér kemur vera og sannar það, að hún hafi lifað fyrir
3300 árum í þessum heimi og sé vel lifandi enn. Mér finst
menn geti sæmilega sætt sig við það til bráðabirgða.
Mér finst auðvelt að fallast á þessi ummæli ítalska pró-
fessorsins Bozzano: »Hin einstæðu fyrirbrigði Lady Nonu
eru hugnæm og gagntaka mann. Eg kannast afdráttarlaust
við það, að kappnógar sannanir eru komnar nú á dögum
fyrir því, að menn lifa fyrst eftir andlátið; en fyrirbrigði
Nonu flytja oss miklu lengra áfram í áttina til sannana
fyrir ódauðleikanum«.
Nona segir ekkert um hinn algerða ódauðleika. Það er
ekki heldur von, því að hún getur ekkert um hann vitað. En
það er bersýnilegt, að hún finnur engin dauðamerki á sér
enn eftir þessi 3300 ár. Hún gerir meðal annars þessa
grein fyrir erindi sínu til jarðarinnar:
»Verkefni mitt var tvöfalt. Eg átti að sanna framhald
persónuleikans og koma á framfæri fræðslu, sem gæti ver-
ið mönnunum hjálp á þeim tíma, er þeir eru að þreifa fyrir
sér og heimta sannanir fyrir því að lífið halda áfram .
. . . . Allur tilgangurinn með tilraunum mínum tíl þess að
sanna hver eg er var sá að sýna, að eg, sem hafði lifað
á jörðunni fyrir svo löngu, gæti enn náð sambandi við ykkur.
Þetta atriði hafa margir fræðimenn ykkar megin véfengt,
og eg varð að færa þeim sannanir fyrir þvi. Margir hafa
haldið, að eftir nokkurn tíma muni mannsandinn leysast
sundur og sogast aftur inn í aðaluppsprettu lífsins. Eg get
ekkert sagt um það, hvort það muni henda mig að lokum.