Morgunn - 01.12.1935, Qupperneq 7

MORGUNN
133
Eg veit ekki um framtið mína meira en þið vitið um ykkar
framtíð. En hér er eg nú, til þess að beia vitni um það
að enn er eg til«.
Eg geri ráð fyrir, að eg hafi meira en flestir aðrir
kynst afstöðu manna hér á landi til sálarrannsóknanna. Eg
hefi um nokkur ár, ásamt konunni minni, staðið fyrir til-
raunafundum. Á hverjum vetri hafa fleiri sótt um að kom-
ast á þá en unt hefir verið að veita viðtöku. Aðalóskum
manna virðist mega skipta í þrjá flokka:
1. Að fá vissu um það, að ættingjar þeirra og vinir
séu enn á lifi, þó að þeir séu farnir af þessum heimi, og
geti gert vart við sig.
2. Að fá vitneskju um kjör þeirra í öðrum heimi.
3. Að fá lækningu frá öðrum heimi við ýmsum mein-
semdum, sem þeir hafa ekki gert sér vonir um, að jarð-
neskir læknar gætu ráðið við.
Mér finst að naumast geti verið þörf á að fjölyrða um
það, hve æskilegt væri að kirkjan gæti orðið við þessum
óskum.
Það vill svo til, að í þessari dvöl minni á Norður-
landi hefi eg fengið eitt af þeim bréfum, sem mér eru alt
aí að berast um þessar óskir, svo að eg get lofað ykkur
að heyra kafla úr því. Það er að eins lítið sýnishorn af
þeim málaleitunum, sem alt af eru að korna.
»Nú leita eg til yðar,« segir þessi bréfritari, »ef ske
kynni að þér, sem eigið trúna á lífið eftir dauðann i jafn-
ríkum mæli og rit yðar, þýdd og frumsamin, benda á,
gætuð eitthvað hjálpað mér til að lina þjáningar mínar og
sorg. Eg misti konu, sem eg elskaði svo innilega heitt —
misti hana frá fjórum ungum börnum, nú fyrir tæpum
þremur vikum. Eg ætla ekki að lýsa sorg minni. Yður er
nóg að vita, að þessi kona var mér alt; hún var móðir
min, félagi og ástúðleg eiginkona. Sjálfur hefi eg verið
hálfgerður sjúklingur. En ástin á henni hefir haldið mér
uppi. Og nú hefi eg mist hana. — Eg taldi mér trú um,
að eg tryði á annað líf. En sá grundvöllur hefir hlotið að